Part 15.

Niall Horan.
Beide koffies waren op, maar we zaten nog altijd in Starbucks. Het was zelfs al een beetje donker aan het worden buiten, maar het deed me niks. Ik had een van de mooiste gesprekken met Rose ooit en ik genoot ervan. Haar lach was onweerstaanbaar en haar ogen keken me liefjes aan, ze was geweldig. Ik was een stoel dichterbij haar gaan zitten en ze zat een beetje tegen me aan, terwijl ze vrolijk babbelde over van alles en nog wat. Met een korte blik door de ruimte heen, merkte ik dat we nog alleen over waren en dat de twee dames, die bij Starbucks werkte, al een beetje bezig waren met opruimen. Ik keek even naar Rose, die het inmiddels ook had opgemerkt en ze keek me aan. 'Misschien is het beter als we ze gewoon laten sluiten, ze hebben er geen zin meer in.'
Ik glimlachte en stond op. We hadden gewoon vier uur doorgebracht in een Starbucks. I ain't even mad. Dit was geweldig, zij was geweldig. En ik hoopte stiekem dat ze hetzelfde dacht over mij. Ze pakte haar spullen en samen wandelde we naar de deur. Ik hield die voor haar open en bedankte de meisjes van Starbucks, voor ik achter haar aan wandelde en de deur achter ons dicht liet vallen. Ze wachtte geduldig tot ik weer bij haar stond en glimlachte liefjes. Ik wou nog helemaal geen afscheid nemen, maar ik wist dat ze morgen wel weer naar school moest en ik zou daar zeker geen obstakel in zijn. Ze had precies hetzelfde in gedachte.
'I think its time for me to go home.' mompelde ze zachtjes. Ik knikte langzaam.
'Kom, dan breng ik je thuis!' Langzaam wandelde we terug naar mijn auto en hield ik de deur voor haar open. Lachend stapte ze in en ik sloeg de deur zachtjes achter haar dicht. Vervolgens wandelde ik naar mijn eigen kant en stapte daar in. Ik startte de auto en reed de weg op, toen ik besefte dat ik niet wist waar ik heen moest. 'Je zal me wel een beetje moeten helpen, ik heb echt geen idee waar je woont.'
'Dat valt me van je tegen.' grapte ze nu en ze keek me even aan. 'Ik help je wel, hoor!'

Rose Watkins.
'Don't worry! Naomi zal vanzelf wel bij draaien! Vertel het haar gewoon, wanneer jij er klaar voor bent! Niet anders. Als jullie echt beste vrienden zijn, zoals je zei, draait ze wel bij! Trust me.' Niall glimlachte lief naar me en gaf me een knipoog. 'Sweet dreams lovely, i'll see you soon!'
Met die woorden en zijn lieve gezicht in mijn gedachte, nam ik afscheid van hem en deed ik de auto deur dicht. Hij reed echter nog niet weg. Hij had al gezegd dat hij zeker wilde weten dat ik veilig thuis zou komen en wachtte dan nu ook geduldig tot ik binnen zou zijn, voordat hij weg zou rijden. Ik belde aan en nog geen tel later deed mijn moeder de deur al met een grote glimlach open. Ik draaide me nog een keer om naar de auto en zwaaide toen even, als teken dat het goed was. Hij toeterde een keer en reed toen weg. God, waar had ik hem in godsnaam aan verdiend. Hij was zo lief voor me, zo leuk. Mam trok me meteen naar binnen. 'Rosie, hoe was je dag? Ik wil alles horen over de schoonzoon, die nu al mijn volledige vertrouwen heeft!'
'Mam! Ik ben de hele dag weggeweest, laat me op zijn minst even mijn jas uit trekken!' glimlachte ik. Ik liet mijn tas uit mijn handen vallen en met een plof viel hij op de grond. Hoe onzeker ik ook altijd was geweest, bij hem was het weg. Bij hem was alles normaal, voelde ik me op mijn gemak. Iets wat ik niet vaak had. Mam wachtte ongeduldig tot ik klaar was en haar op de hoogte zou stellen van deze koffie-date. Ik had haar via een korte sms laten weten dat ik later thuis zou komen en ze had vrijwel meteen geraden dat ik misschien wel op stap was met een jongen. Ik wandelde op mijn sokken naar de woonkamer en plofte daar neer op de bank.
Net toen ik mijn mond open wilde trekken, ging de bel en ik sprong op, tot mijn moeders tegenzin. Ik wandelde naar de deur en trok die toen open. Meteen staarde ik in de blauwe ogen van Naomi. Tranen druppelde langs haar wangen naar beneden en bezorgd keek ik haar aan. 'I'm so sorry, kan ik je alsjeblieft spreken? I need you!'