Prologue.

Het was een zonnige dag in Holmes Chapel. De zesjarige Evelyn Johnson zat buiten op de speelplaats haar boterhammetjes op te eten. Ze was alleen, zoals altijd, maar dat vond ze niet erg. Ze had haar imaginaire vriendin: Jessie. "Wil je ook een stukje boterham?" vroeg Evelyn aan Jessie. Opeens was er schaduw op de plaats waar Evelyn zat. Het waren vier jongens, er was duidelijk wel een leider. "Hé, zit je weer alleen?" zei de leider. "Oh, maar ik zit niet alleen. Jessie is hier ook. Zeg es gedag, Jess." "Waar is ze dan?" "Ze zit hier naast me." Evelyn wees naast zich en lachte. "Maar daar zit niemand. Ben je weer met je denkbeeldig vriendinnetje aan het praten? Hebben je ouders dat niet verteld? Denkbeeldige mensen zijn slecht voor je." De leider grijnsde. "Mama heeft dat nog nooit gezegd." Evelyn begon tranen in haar ogen te krijgen en ze stond op. "Dan heb je geen goede mama." De leider begon haar te porren en de anderen volgden zijn voorbeeld. Het geduw werd steeds harder en Evelyn viel op de grond, ze was nu echt aan het wenen. "Kan je nu niet vechten? Ben je zo zwak? Je bent raar, Evelyn, raar." "Ik ben niet raar, ik ben speciaal, zei m'n mama. Ik wil dat je stopt, Harry." Harry, die naam zou ze nooit vergeten en weg rende Evelyn. Op naar huis, vol met blauwe plekken en een schram langs haar gezicht die ze had opgelopen toen ze viel.