Part 17.

Rose Watkins.
'Hij smste me dat hij me miste.' begon Naomi vrolijk tegen me te kletsen, terwijl we onze weg maakte naar Engels. Een blokuur van ons eigen taaltje, wat een feest. 'Ik beantwoorde dat met een foto van eergister.'
'Zo ken ik je weer,' antwoorde ik lachend, terwijl ik een paar eerstejaars ontweek en ze vervolgens nastaarde in de hoop dat ze om zouden vallen met die hutkoffers op hun rug. Dit gebeurde niet en ik draaide me terug naar Naomi. Ze babbelde vrolijk door over haar wraakactie, maar dat hij dacht dat ze dat alleen maar deed, omdat ze niet toe wilde geven dat zij hem ook terug wilde. Het kon me niet zoveel schelen. Die twee waren ingewikkeld en het zou niet lang duren voor ze weer terug bij elkaar waren, aangezien hij helemaal gek was van haar en zij niets ander wilde dan hem. En Harry, ook al was die redelijk onbereikbaar. Tenminste, dat dacht ze.
'Ik moet je iets vertellen.' mompelde ik nu, terwijl ik haar liet stoppen met lopen en voor haar ging staan. Ze keek me even nieuwsgierig aan en glimlachte toen. Ik wist dat ze zou zeggen dat ik haar altijd alles kon vertellen en dat niets te gek zou zijn, maar dit, dit was anders. 'Misschien kan je beter even gaan zitten.'
'Wat zeg je er van als we naar Starbucks gaan? Op mijn kosten, Engels is toch saai. En aangezien het – aan je gezicht te zien – best wel belangrijk is, kan het niet wachten. Let's go.' Ik kon niet eens tegenstribbelen, want ze pakte me bij mijn arm en sleepte me praktisch de school uit. Het was simpel een kwestie van de straat oversteken en dan een goed plekje te zoeken bij het raam, zodat je mensen kon kijken, terwijl je genoot van een heerlijke koffie. Eerlijk gezegd was dat niet het eerste waar ik aandacht, toen we de Starbucks inwandelde. Het feit dat ik hier drie dagen geleden met Niall had gezeten, maakte het idee allemaal even iets beter. En hoewel ik hem vanochtend nog had gezien, voor heel kort, miste ik hem wel een beetje. Naomi stapte op de balie af, bestelde ons favoriete koffie's en kwam niet veel later terug met twee bekers in haar handen. We wandelde naar een tafeltje en gingen beide zitten. Ze schoof de beker naar me toe en keek me nieuwsgierig aan.
'De dag van het concert, ging ik 's ochtends even langs Nando's om mijn rooster op te halen. En toen botste ik zeg maar tegen Niall op. Of hij tegen mij.' was het enige wat ik zei. Ik keek naar Naomi, die net een slok van haar koffie had genomen. Haar ogen werden groot en ze keek me geschrokken aan.
'Je botste tegen Niall op? Alzijnde Niall Horan?' vroeg ze nu en ik zuchtte even.
'Nee, Niall de kerstman, nou goed?!' ze keek me even verbaasd aan, schoof haar koffie opzij en gebaarde dat ik moest door vertellen. Ik wist dat het nog niet verstandig was om te zeggen dat we misschien wel op date zouden gaan en hield het dan ook bij de kleine details. 'We've bin texting ever since..'
'You've got to be kidding me! ECHT? BEN JE ECHT AAN HET SMSEN MET HEM? OH, WAT SCHATTIG! Nu ik er zo over nadenk, jullie passen echt goed bij elkaar.' zei Naomi, terwijl ze me even glimlachend aankeek. Op zijn minst was die reactie een beetje positief. 'Ik ben zo blij voor je! Wat ontzettend lief!'
Ik glimlachte even, rekte me uit om de beker te pakken en nam een slok van de koffie. Op een of andere manier lagen mijn gedachte altijd bij hem. Waar het ook was, met wie ook was, wat ik ook deed. Ik leek langzaam op te merken dat dit niet zomaar een opvlieger was. Dat het meer was dan alleen dat. En om eerlijk te zijn, ik deed er niks aan om het te veranderen. Ik vond het perfect zoals het nu was. Mijn mobiel trilde en ik viste hem tevoorschijn. Hij had de hele ochtend in mijn jas gezeten en ik had nog niet echt de behoefte gehad om te kijken. Hoewel ik redelijk trots was op mijn witte iPhone, liep ik er niet de hele dag mee. “Sorry dat het zo kort was vanochtend! Ik beloof je meer tijd, binnenkort xN.” ik glimlachte even en typte snel terug dat het niet uitmaakte. Ik zou hem snel genoeg toch weer zien, dat wist ik vrijwel zeker.