Part 18.

Rose Watkins.
Met een zucht draaide ik de sleutel om en opende ik de deur. Met de tassen in mijn handen en de sleutel nu in mijn mond, gaf ik de deur een trap, zodra ik binnen was en hij viel achter me dicht. Ik merkte echter niet dat er wat op de grond stond en ik struikelde er zo over heen. Meteen draaide ik mijn hoofd naar het voorwerp toe en ik zag dat er een pakketje op de mat lag. Dat het uberhaupt door de brievenbus had gepast. Ik stond op, legde mijn sleutels op het kastje in de hal en viste het pakketje van de mat. Mijn naam stond er met een wat slordig handschrift opgeschreven en ik voelde hoe de nieuwsgierigheid langzaam groeide. Met het pakketje in mijn handen wandelde ik naar de woonkamer. Op het koffietafeltje lag een briefje en ik kon bijna wel raden wat er op stond. Ze was alweer aan het werk en zou daarna door gaan naar haar vriend, dus of ik zelfde wilde gaan koken. Iets wat niet helemaal verkeerd was, aangezien haar kookkunsten niet altijd heel geweldig waren, terwijl de mijne nog niet al te slecht waren. Natuurlijk, door mijn werk bij Nando's, kon ik redelijk veel met kip. Ik had net ook weer de hele middag gewerkt en kip was zo snel te bereiden dat het gewoon heel makkelijk was.
Ik wandelde nu door naar de woonkamer om een schaar te pakken. Ik had altijd een soort van oorlog gehad met karton, dus dit zou anders ook uitlopen op een oorlog die ik niet kon winnen. Ik knipte het stukje karton los en haalde toen de rest van het karton weg. Een hartje kwam tevoorschijn en ik herkende de teksten die erop stond. Een doos bonbons. Meteen schoot er maar een ding door mijn hoofd. Glimlachend opende ik de doos en er kwam een briefje tevoorschijn. 'Friday night, 07:30 pm, before the London Eye, be there.'

Niall Horan.
'Paris, ONE DIRECTION IS HERE! ARE YOU READY?' ik zuchtte even en wierp een blik naar Zayn, die kennelijk net zo onder de indruk was als ik. De presentator moest echt een knal voor zijn hoofd krijgen ofzo, hij had de stomste introductie ooit. En het feit dat hij 'Louise' zei in plaats van Louis, was ook niet echt positief. Harry probeerde Louis weer een beetje op te vrolijken. Hij leek echt te ontploffen ofzo. Ik viste mijn mobiel nog even snel te voorschijn, typte het kleinste berichtje ooit in en zocht toen de naam op, waar ik het naartoe wilde sturen. Zayn, die over mijn schouder had meegekeken, legde zijn hand even op mijn schouder.
'Cute man!' grijnsde hij en ik lachtte even. Zonder te twijfelen duwde ik op verzenden en stopte mijn telefoon toen weer weg, aangezien het tijd was voor de Q&A in Parijs. Wauw. Gillende meisjes en een lamme hand van het handtekeningen schrijven, maar het was het wel waard. De fans hadden ons zover gebracht waar we nu waren en ik wist bijna zeker dat ze er elk moment zouden zijn om ons te steunen. Ik voelde een duw in mijn rug en keek even achterom Liam grijnsde breed en gebaarde dat we konden gaan. Ik haalde even diep adem en wandelde toen – voor de jongens aan het podium op. Oorverdovend gegil vulde mijn oren en ik zuchtte even. Nooit dat ik daar aan kon wennen, het feit dat ze zo hard konden gillen was echt niet normaal.
Nederland, Duitsland, Zweden en Italie hadden ons allemaal al verrast met het feit dat we zo buiten Engeland al best bekend waren. En dat ze onze liedjes al uit hun hoofd kende, zonder dat ze hier uit waren. Het was gewoon allemaal heel onwerkelijk. Nooit gedacht dat x-factor mij – ons zo ver zou brengen. Het was gewoon geweldig.
'Niet teveel aan Rose denken, je ziet haar morgen weer!' werd er nu praktisch in mijn oor geschreeuwd. Niemand die het toch kon horen, aangezien er zo hard gegild werd. Zayn keek me lachend aan en wees toen naar de groep gillende meisjes, die kennelijk niet konden wachten tot ze onze handtekeningen zouden krijgen. De date was morgen. Eindelijk. Misschien kon het eindelijk wat echter worden. Misschien zou ze binnenkort zelfs wel bij mij horen.. if only..