Part 19.

Niall Horan.
Met een zucht stond ik op en wandelde ik een rondje. Aangezien de bus stuk was gegaan, moesten we nu met het vliegtuig terug naar Engeland, maar natuurlijk, natuurlijk konden we pas een van de middagvluchten pakken, waardoor ik hoogstwaarschijnlijk te laat aan zou komen in Londen. En dat was gewoon kut, aangezien ik naar Rose toemoest vanavond. Ik moest haar zien, de date moest doorgaan. Ik beende wat heen en weer. Ik kon het vliegtuig gewoon zien staan. Het stond gewoon praktisch voor mijn neus en het zou pas over drie uur vertrekken. Hier kon ik echt zo boos om worden.
Liam was de enige andere van de jongens, die ook niet lag te slapen en hij had door dat ik hem best wel stresste. Hij stond op om naar me toe te lopen en duwde me toen richting een van de stoelen, om me te laten zitten. 'Niall, doe eens rustig! Geloof me, je bent op tijd! Het is maar een uurtje vliegen naar Londen, voor je het weet, zie je haar weer. Kom op, het gebeurd niet zo heel vaak dat een vlucht vertraagd.'
Ik keek hem even aan. 'Als Louis die bus gewoon niet had gesloopt, hadden we nu al bijna daar geweest! Ik vergeef het mezelf niet als ik deze date mis hoor! Ik heb alles voorbereid, ik wil haar zien.'
'Dat snap ik, maar ga alsjeblieft even slapen ofzo. Je heen en weer gewandel maakt me een beetje geirriteerd en als je slaapt, gaat de tijd ook sneller. Nah, niet haar smsen. Als je wel te laat bent, wacht ze op je, dat weet ik zeker. Doe nou gewoon wat ik zeg. Het is echt het beste. Plus, we komen gewoon op tijd aan in Londen en jij hebt binnenkort een heel lief vriendinnetje, geloof me!' Liam glimlachte.
'Jij hebt makkelijk praten, jij hebt Kim.' antwoorde ik droog, terwijl ik alweer de neiging had om op te staan. Liam besloot dat er echter nog maar een manier was om me te laten zitten in de stoel en ging boven op me zitten.
'Alsof ik haar zo makkelijk gekregen heb, ze was behoorlijk koppig!' zei Liam nu, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Oke, dat wist ik. Ik wist ook dat het hem maanden had gekost om haar voor zich te winnen, maar nu het al bijna twee jaar geleden was, leken ze closer dan ooit en waren ze beide heel gelukkig. Ook al was hij vaak weg en had hij niet altijd tijd voor haar. Kim was ook wel lief, ze kon het met ons allemaal vinden en stond altijd klaar voor ons, als er iets was. Hij greep nu even naar zijn telefoon en lachte om het smsje. 'Kim zegt dat ze – als jij niet op tijd bent – wel naar Rose toe wilt gaan om te vertellen dat je te laat bent.'
Ik wierp hem een boze blik toe. 'Dit is niet grappig, Payne. Want ik ga gewoon op tijd komen. Al is het het laatste wat ik doe, ik meen het.'
'You must really like her.' zei Liam nu en ik knikte. Natuurlijk vond ik haar hartstikke leuk. Ze was het meisje van mijn dromen, diegene die elke dag door mijn gedachte spookte en ik vond het niet eens erg. Ze was het gene wat belangrijk was geworden – naast One Direction en onze carriere. Ik wilde haar alles geven wat ze nodig had, omdat ze dat verdiende. Ik wilde haar de wereld laten zien, haar gelukkig maken, want op een of andere manier, wist ik zo dat het mijn taak was. Dat ze het op prijs stellen, dat ze het leuk zou vinden. Alles voor die lieve glimlach van haar en die prachtige ogen. 'Ik zie het aan je, je bent helemaal weg van haar.'
'Als je haar leert kennen, snap je waarom ik zo dol op haar ben. Ze is fantastisch, Liam, echt waar.'