Part 20.

Rose Watkins.
Met een zucht staarde ik in de spiegel. Het resultaat was niets wat ik wilde, maar aangezien het al zeven uur was, en ik had besloten om lopend richting the London Eye te gaan, moest ik nu wel vertrekken. Ik wilde echt niet te laat komen voor de speciale avond. Ik schudde nog een keer mijn haren recht en wandelde toen de badkamer uit. Mijn moeder was nog altijd niet thuis, maar ik had een briefje voor haar neergelegd, zodat ze wist waar ik zou zijn. Ik wandelde de trap af en haalde toen mijn jas van de kapstok. Ik stopte mijn iPhone in mijn jaszak en pakte de sleutels van het kastje in de hal. Vervolgens wandelde ik naar buiten. Het was nog niet donker, maar de zon leek vrijwel weg te zijn, dus het donker zou niet lang op zich laten wachten. Iets wat een prachtig gezicht was. Ik wandelde mijn straat uit, in de richting van de Thames, die nog maar een straat van me verwijderd was.
Ik vond het heerlijk dat ik zo in London woonde. Zo dichtbij alles. Bij the London Eye, de Big Ben en de Tower Bridge. Alles was zo dichtbij. En het feit dat zo'n prachtige rivier vlak bij mijn huis lag was helemaal prettig. Altijd als ik even na wilde denken of wat dan ook, kon ik gewoon hier heen gaan en me niet laten storen door wat dan ook. Met mijn handen warm in mijn jaszakken gestopt, bereikte ik de Thames. Het was zo'n prachtig uitzicht. Ik was nieuwsgierig, wat hij had gepland, wat hij in gedachte had. Ik was zo nieuwsgierig.

Niall Horan.
'Godver, de godver, Dit kan je niet menen.' de tranen stonden me nader dan het lachen en ik schopte even tegen mijn tas aan. De tas, die behoorlijk wat boeken en cd's bevatte, was zwaarder dan ik had gehoopt en zorgde er nu voor dat mijn voet zeer deed. Ik haalde mijn hand even door mijn haar. Beter was ik op tijd, dit konden ze niet maken. De jongens hadden door dat ik liever niet aangesproken werd en stonden met zijn vieren wat te smoezen, terwijl ze me wel in de gaten hielden. Nog iets wat me volledig irriteerde. Ik moest naar Rose toe. En het gene wat het nu verpestte, was die halfuur vertraging van het vliegtuig. Half acht zou ik nooit meer halen. Ze zou boos op me worden als ik niet op kwam dagen, me niet meer willen spreken. Dit kon ik niet laten gebeuren. Ik moest onze date voorzetten. Wat het me ook zou kosten. Het moest doorgaan.
'Niall?' Ik zuchtte en liet mezelf in een stoel neervallen. Zayn kwam naast me zitten en glimlachte even naar me. 'Het komt wel goed. Je bent hoogstens een uurtje te laat. Stuur haar een sms dat je er zo snel mogelijk bent. Geef Louis vooral de schuld, want ja, zijn rijstijl is gewoon verschrikkelijk en ik weet dat je bok-chagereinig bent, maar ze komt lief over en ze zal je het vast vergeven als je iets later bent. Geloof me.'

Rose Watkins.
Anderhalf uur was hij te laat. Het was inmiddels negen uur, het was behoorlijk koud geworden en ik voelde me behoorlijk teleurgesteld. Ik had niet gedacht dat hij me zou laten zitten. Ik had het totaal niet verwacht zelfs, een van de redenen dat ik me nu niet echt goed voelde. De koude wind leek duizend keer kouder dan normaal en de prachtige lichtjes van de gebouwen langs de waterkant waren veranderd in dove lichtplekjes, die lang niet zo mooi waren als anders. Anderhalf uur later en hij had gewoon niks van zich laten horen. Geen smsje, geen telefoontje, helemaal niks. Hoe kon ik zo stom zijn om ook maar te geloven dat hij iets om me gaf. Ik zou gewoon een fan zijn. Niets meer, niets minder. Ik stond op, keek nog een laatste keer om me heen, stille hoop dat hij er was, maar enkel een man met zijn hond liep langs. Ik liet mijn hoofd zakken. Het was allemaal ook te mooi om waar te zijn. Hij was te lief, dat ik er ook voor gevallen was. Ik was ook zo naief. Zo stom. Tranen druppelde langzaam over mijn wang. Jammer, ik vond hem echt, echt, heel leuk.