Part 21.

Niall Horan.
'RENNEN!' Gilde zowel Louis als Zayn, toen de taxi tot stilstand kwam en ik kon niks anders dan zowat de taxi uit te vallen. Ik krabbelde snel overreind en rende richting de plek waar ik moest zijn. Ik was gewoon twee uur te laat. Iets wat niet makkelijk weg te praten was, maar ik moest het proberen. Ik rende zo hard als ik kon – gelukkig had ik een redelijke conditie. Mijn ogen speurde de donkere straten door, tot ik haar zag lopen. Ze wandelde snel en aan haar hand bewegingen te zien, had ze het behoorlijk moeilijk. Door mijn schuld, wat was ik toch ook een klootzak.
'Rose! Wacht! Alsjeblieft, laat het me uitleggen!' schreeuwde ik. Ik wist dat ze me kon horen, ik wist het gewoon. Haar voetstappen versnelde, maar zo deden die van mij dat ook en ik haalde haar in. Snel ging ik voor haar staan en pakte haar arm. 'Rose, alsjeblieft, laat het me uitleggen. Het spijt me zo.'
Ze keek op en ik zag haar waterige ogen. Dit had ik allemaal aangericht. Het was mijn schuld dat ze huilde, hoe kon ik dit ooit nog goedmaken. Ze schudde langzaam haar hoofd en probeerde haar hand los te krijgen, maar ik stond het niet toe. Ze moest bij me blijven, ik mocht haar niet laten vallen, nu niet, nooit niet. Haar ogen zochten – anders dan vorige keren – nu geen contact met me en ze staarde wat naar het water dat links van ons lag. Ze was echt teleurgesteld in me en ik snapte dat volledig, maar ik moest dit goed maken. Ik kon deze kans niet verpesten. Ze moest bij me blijven, ik had haar nodig. 'Je hoeft niet te doen alsof je om me geeft, ik ben gewo-.'
'Nee. Je bent niet gewoon een andere fan voor me. Je bent belangrijk voor me. Je spookt 24 uur per dag door mijn gedachte en ik kan er maar niet bij dat je nog niet bij me hoort. Je bent prachtig, lief en speciaal. Je bent helemaal niks vergeleken al de fans. Je bent speciaal, voor mij. Nu en voor altijd. En de reden dat ik te laat was, was omdat het vliegtuig vertraging had. Ik zou je nooit zonder reden laten zitten. Je bent alles voor me, Rose.'
'vliegtuig?' mompelde ze zachtjes. Haar stem was zo lief, zo zacht. Ik kon er gewoon niet bij dat ik haar had laten huilen. Ik zou het goed met haar maken. Ik wou haar glimlach weer zien.
'het management had besloten dat we nog een extra Question and Ask moesten doen, dus reden we eergister naar Parijs en vanochtend had Louis opeens een actie dat hij wilde gaan shoppen en toen heeft hij zijn busje in de prak gereden, waardoor we opeens met het vliegtuig moesten en die had toen drie kwartier vertraging en het spijt me zo, ik weet dat je heb moeten wachten in deze kou en het spijt me echt.' Ik trok mijn vest uit en hoewel ze haar hoofd schudde, was ik eigenwijs en liet ik haar hem toch aantrekken. Ik kon aan haar zien dat ze het koud had, haar neus was licht rood gekleurd en haar mond leek uitgedroogd. Wat een moord ik voor haar zou willen plegen, ongelooflijk. Ze was zo mooi.
'Had me gesmst, ik had op je gewacht, dat weet je.' glimlachte ze nu kleintjes. Ik pakte haar handen vast en verstrengelde onze vingers. Haar ogen zochten kort contact met de mijne en lieten me voor even smelten.
'Het spijt me, kan je me alsjeblieft vergeven?' smeekte ik haar praktisch en ze knikte. De teleurstelling in haar ogen verdween langzaam en ik merkte dat nieuwsgierigheid langzaam opdook. De date, OJA. Ik keek haar even aan, boog naar voren en drukte mijn lippen op haar voorhoofd. 'Ik zal er even voor zorgen dat onze date door kan gaan, Zou je nog een minuutje kunnen wachten voor me?'
'Alleen omdat jij het bent.' glimlachte ze nu en ik keek haar lief aan. God, wat was ze toch geweldig.