08.

ik keek opzij en zag dat tamara daar lag. ik schrok. ze wierp me een nijdige blik. 'het is ook allemaal jou schuld, jij bent het probleem' riep ze. ik zweeg. de deuren van huisjes gingen open en iedereen keek me boos aan. een traan rolde over mijn wang. ik rende weg naar mijn huis. daar kon ik bij komen en was ik alleen. het was toch niet mijn schuld. ik had tamara toch gered. ookal haatte ik haar en zou het makkelijker worden als ze dood was. maar toch ze is en blijft een mens, en ik kon niet aanzien hoe ze verslonden zou worden door de wolf, ik rende door het hoge gras. de paardenbloemen vallen uit elkaar wanneer mijn voet ze aanraakt de pluisjes vliegen omhoog. als ik net binnen ben word er op de deur geklopt, ik doe de deur open en zie dat lorenzo daar staat. van schik gooi ik de deur dicht. maar lorenzo zet zijn voet ertussen. 'louisa wacht ik wil met je praten'zegt hij. ik kijk hem streng aan. 'waarom redde je tamara?'vraagt hij opeens. ik open mijn mond en probeer wat te zeggen maar het lukt niet. 'nou'dringt hij. 'ik kon het niet laten gebeuren'zeg ik. lorenzo knikt. 'je begrijpt wel dat zonder tamara alles klaar was'zegt hij, ik knik. 'ik denk dat jij je leven zal moeten doorbrengen met tamara en dat ik een andere jongeman zal moeten vinden die gaat voor de liefde en niet voor de rijkdommen'zeg ik. 'het ligt anders'zegt hij opeens. mijn ogen springen wijdt open.