3.6 Alisha Jacky Carter

Het is zo gezellig met Ryan dat ik de tijd helemaal vergeten ben. Mijn hoofdpijn is ondertussen ook volledig weggezakt. 'Oh shit. Ry het is alweer half tien'. Ryan pakt ook zijn mobiel erbij. 'Huh'. Hij klinkt wat verbaasd. 'Wat is er'. Argh waarom ben ik altijd zo nieuwsgierig. 'Een smsje van Scooter. Dat is apart'. Zonder dat ik het zelf eigenlijk doorheb lees ik al met hem mee op het scherm. Ryan, wij zijn er weer. Justin viel flauw tijdens de persconferentie. We willen eerder terug naar Atlanta en dan door naar Canada. Scooter.
Ik sla geschrokken mijn hand voor mijn mond. 'Ry, alsjeblieft mag ik met je mee. Ik kan hem niet zomaar weg laten gaan zonder gedag te zeggen. Dat zou niet eerlijk van me zijn'. Dit kan niet waar zijn, na alles wat er gebeurd is kan hij niet ineens weer weg zijn. Ik heb niet door dat Ryan allang iets teruggestuurd heeft. 'Sorry Ali, je kan niet mee', zegt hij dan. Hij houdt drukt zijn mobiel in mijn handen. 'Hier lees maar'. Nee Ryan, het is niet handig als Alisha nu mee komt. We willen zo snel mogelijk weg zijn hier en Justin laten uitrusten in Canada!.
Verward houd ik mijn hoofd ietsje scheef. Waarom kan Justin niet gewoon uitrusten hier in New York? En wat is er precies met hem aan de hand? Ik voel de tranen opkomen en hoe sterk ik ze ook probeer tegen de houden, het lukt niet. Als ik Ryan zijn mobiel teruggeef stromen ze alweer over mijn wangen. Hij slaat vriendschappelijk een arm om me heen. 'Ali, wat is er nou?'. Ik haal schokkerig mijn schouders op. 'Ik wil gewoon niet dat hij ineens weer weg is. Ik heb hem niet eens vertelt hoe belangrijk hij voor me is'. En eigenlijk besef ik het ook pas nu. Net nu hij weer weggaat.
Dit is nou precies waar ik bang voor was toen ik besloot hem niks te beloven. Dat alles ineens zou veranderen. Onze vriendschap is zo onzeker dat ik wel kan stellen dat het nu gewoon weer over is. Straks is hij weg en vergeet hij mij opnieuw. 'Natuurlijk weet hij hoe belangrijk hij voor je is en dat kan ik hem toch vertellen'. 'Nee, straks is hij weg en vergeet hij me gewoon weer. Zie ik hem nooit meer'. Ryan begint te lachen en ik kijk hem boos aan door mijn tranen heen. Wat is hier nou weer grappig aan?
'Hé gek. Wat bedenk jij je nou allemaal. Alsof Justin je ooit zomaar zou vergeten. Je hebt geen idee hoeveel hij om je geeft. Dat je dat zelf nou niet eens gezien hebt'. Ik veeg mijn tranen weg met de rug van mijn hand. 'Echt', vraag ik verbaasd. 'Natuurlijk, kom eens hier'. Ryan plet me zo wat in zijn omhelzing. 'En ik ga je ook missen'. Dan weet ik een klein glimlachje op mijn gezicht te toveren. 'Ik jou ook'. 'En doe Vic de groetjes van Chaz. Maar die zullen elkaar al wel gesproken hebben. En nu moet ik echt gaan'. Hij laat me los en begint te andere kant op te lopen. Als hij tien meter verderop is draait hij zich nog één keer om en zwaait. Ik zwaai wat zielig terug en trek een pruilmondje.

Op flink tempo jog ik terug naar huis. Om alle vervelende de dingen te vergeten. Alsof ik zelf geloof dat als ik maar hard genoeg ik ren ik alle nare dingen achter me laat en ze me nooit meer kunnen inhalen. Dit slaat natuurlijk helemaal nergens op. Want hoe hard ik ook ren, Justin gaat nogsteeds terug naar Canada. Het doet meer pijn als ik verwacht had. Ik dacht dat het misschien verdraagzamer zou zijn als ik wist dat ik hem nog kon zien, maar zelfs dat maakt het niet makkelijker.
Het einde van Central Park komt in zicht en ik zie de auto`s op Fifth alweer rijden. Het is een van de eerste keren dat deze stad me verdrietig maakt, bedenkend dat Justin er zo niet meer is.
Als ik de voordeur van het appartement open krijg ik een geweldig idee. 'Viiiic', gil ik door het huis heen.

Zo alvast een nieuw stukje nog voor jullie. Ik denk de laatste voor vandaag. Nu ga ik lekker douche. En ik stel jullie nog even de vraag. Zal ik een story over One Direction gaan schrijven en over wie moet het dan gaan? Hoe meer kudo`s, hoe meer kans op nog een stukje! Arme Ali toch?