Part 22.

Niall Horan.
'Niall, wauw.' was het enige wat ze mompelde, toen ik terug kwam. Eigenlijk was the London Eye allang gesloten, maar iemand die Liam kende, had beloofd langer te blijven, zodat ik dit met Rose kon doen. Ik had een speciaal hokje voor ons laten ombouwen en daar stond nu een tafeltje in, met twee stoelen. Ook had ik eten geregeld, geen Nando's, ander eten en ik hoopte zo dat ze het op prijs zou stellen. We zouden praktisch de hele avond in de lucht zijn. En als het te kort duurde, zou ik ervoor zorgen dat het langer zou duren. Ik glimlachte even, pakte haar hand vast en keek even naar het hokje bij de London Eye. Hij zou hem zo weer aanzetten en dan zou de avond eindelijk kunnen beginnen. Ik had nog altijd een gigantisch schuldgevoel. Ik had haar twee uur laten wachten, dat was onvergeeflijk. Voor mij dan.
'We zijn nog niet eens binnen, lieverd.' mompelde ik toen. Net op dat moment ging ik ook de verlichting aan en ging de deur voor het hokje open. Ze keek me even aan. De hoop in haar ogen was gigantisch en ik gaf haar een duwtje, zodat ze voor me uit naar binnen zou stappen. Dit deed ze ook, om zich vervolgens weer naar me om te draaien. Ze kwam dichtbij me staan en knuffelde me toen kort. Eerlijk gezegd had ik wel iets anders in gedachte, maar de tijd zou het leren. Ik sloeg mijn armen even over haar middel en glimlachte. Ze was niet helemaal boos op me, of had me misschien al wel vergeven. Dat zou mooi zijn. Ik wou haar echt niet meer loslaten. Die paar dagen in Parijs waren leuk, maar met haar hier zo te staan, waren veel beter. We stonden net binnen in het hokje, zodat de deur wel kon sluiten en dat deed hij dan ook. Langzaam draaide het ding naar boven, om daar vervolgens stil te gaan hangen. 'Mag ik je een plaats aanbieden?'
'Maar natuurlijk.' glimlachte ze liefjes, terwijl ze me langzaam los liet en ik naar de stoel liep om die voor haar achteruit te schuiven. Ze ging zitten en ik schoof de stoel weer aan, om vervolgens tegenover haar plaats te nemen. 'Dit is echt heel mooi, Niall, ik heb het zo nog nooit gezien.'
'Speciaal voor jou.' mompelde ik enkel en ze glimlachte. Vrolijk ging ze in op mijn gesprek en ik keek geintresseerd naar haar, terwijl ze vertelde over haar dag. Ik kon het niet helpen om praktisch naar haar te staren. Haar ogen waren nog altijd fantastisch en haar lippen leken zijdezacht. Haar haren hingen losjes langs haar gezicht en ik smolt, terwijl ik probeerde te doen alsof ik luisterde. Ik was mijn hele concentratie kwijt door haar, aan haar. Ze had het door en greep even naar mijn hand. 'Sorry, ik was even afgeleid.'
'Ik zag het aan je.' glimlachte ze, terwijl ze even haar ogen liet afwenden naar tafel. Ik merkte gewoon dat ze nog altijd wel een beetje onzeker was. Nergens voor nodig, want ik vond haar echt fantastisch, maar ik wist dat ik dit niet zomaar weg zou krijgen uit haar. In ieder geval ging ik wel mijn best doen om haar elke dag te laten weten dat ze fantastisch was, dat ze het helemaal waard was voor mij.
'Ik kon het niet laten, je bent echt heel speciaal.' antwoorde ik toen en ze keek me even dankbaar aan. Kijk, dat moest ik vaker zien. Voor altijd, zelfs.