11.

de wolf probeerde het vlindertje te pakken. noud rent er vrolijk achteraan. noud's mooie bruine ogen glinsteren in het zonlicht. hij lacht zelfs. sinds valery dood is heb ik noud niet meer zien lachen. het was alsof alle blijdschap uit zijn leven was verdwenen. wat zou valery van dit moment vinden, dat haar zoontje speelt met het gevaarlijke monster. het ziet er on gevaarlijk uit, en ik was er ook niet meer van overtuigd dat de wolf echt heel gevaarlijk was. hij leek zo vredig en vrolijk met noud. opeens hoorde ik een geweer schieten. ik ren naar noud en de wolf toe. 'ren weg. zo ver je kunt en zorg dat ze je niet pakken'fluister ik in het oor van de wolf. hij kijkt me raar aan waarna nog een schot klinkt. de wolf rent zo snel als hij kan weg. ik en noud rennen naar binnen. ik zie dat noud tranen in zijn ogen heeft. 'wat is er?'vraag ik. hij glimlacht. zou noud dan eindelijk zijn geluk hebben gevonden. opnieuw word er op de deur geklopt. ik doe open. mevrouw jones staat met een boze blik voor de deur. 'is mijn zoon hier'zegt ze nijdig. noud komt tevoorschijn. 'het is u zoon niet, het is de zoon van valery'zeg ik. 'nu niet meer en jij bent ook zijn tante niet'roept ze boos. ik zie dat er een traantje in nouds ogen zit. 'noud, meekomen nu'roept mevrouw jones. noud klemt zich om mijn benen vast. 'noud ga maar, kom je snel weer'fluister ik. hij knikt en loopt achter mevrouw jones aan.