Part 25.

Rose Watkins.
De auto kwam langzaam tot stilstand en Liam – die voorin naast Louis zat – maakte zich klaar om naar buiten te gaan. Hij had praktisch net de deur open gedaan, toen ook Harry de deur opengooide om naast Louis plaats te nemen. Ik moest bekennen, ik had wel eens in een auto gezeten, waar mensen wel veiliger reden dan meneer Tomlinson. Hij was zowaar een gevaar op de weg, maar ik leefde nog en dat was gelukkig maar ook. Liam wandelde op zijn gemak naar het huis toe en belde aan. Een blond meisje deed de deur open en riep nog even wat naar binnen, voor ze Liam een kus gaf en toen de deur achter zich dicht liet vallen. Samen wandelde ze naar de auto en toen Liam doorhad dat Harry zijn plaats al had ingenomen, wandelde hij naar de deur toe om hem voor haar open te houden. Soepel stapte ze beide in en ik schoof een beetje op. Voor niks, want Liam ging zitten en ze plofte gewoon neer op zijn schoot. 'Hoi Rose, ik ben Kim!'
Ik keek haar even verbaasd aan dat ze mijn naam wist en keek toen even opzij naar Niall, die deed alsof hij uit het raam staarde. Kim en Liam lachtte vrolijk en ik begroette haar terug. Ze lachtte vrolijk. 'Het was niet Niall hoor. Nou eigenlijk wel, want die hield Liam op de hoogte en ja, Liam houdt mij op de hoogte. Zo werkt het zo'n beetje hier, maar ik ga er nu gewoon vanuit dat jij mijn hoofdbron wordt, nu.'
'Uiteraard zal ik dat zijn.' glimlachte ik tevreden. Ze knikte en keek even naar de handen van mij en Niall. Ze lagen wat losjes op elkaar en Niall speelde wat met mijn vingers, terwijl hij ondertussen Zayn probeerde wakker te krijgen. Die leek praktisch in coma te liggen en ik was benieuwd hoe hij zou reageren als hij wakker was. Niall was er echter niet bang voor en bleef vrolijk in zijn zij prikken en in zijn oor te lopen schreeuwen. Liam en Kim waren in gesprek over de ruzie die ze had met haar moeder. Ik verbaasde me er nu al over dat ze zoveel te vertellen hadden, terwijl ze praktisch de hele dag heen en weer smste. Opeens vloog ik praktisch een stuk naar voren, omdat Louis de rem intrapte. Meteen riep hij allemaal verontschuldigingen door de auto. Nu was Zayn ook echter wakker en Louis kreeg een behoorlijke lading – niet zulke aardige woorden – over zich heen.
'Wil je al vluchten?' fluisterde Niall nu in mijn oor en ik draaide me even naar hem toe.
'Nee, ik ben toch bij jou.' antwoorde ik glimlachend en hij grijnsde. Hij boog voorover en drukte een kus op mijn wang. Ik glimlachte even en luisterde toen zijn spannende verhaal aan. Aan zijn stem kon je echt horen dat hij zeker niet uit Engeland kwam, iets wat me bewonderde. Ik had echt liefde voor zijn accent gewoon. Zayn was inmiddels gestopt met zijn vervloekingen tegen Louis en luisterde nu wat mee met Niall, die vrolijk vertelde over zijn avontuurtje dat hij ooit een keer van een roltrap was gevallen. Ik kon het niet laten om te lachen en hij keek me even verontwaardigd aan. 'Oh kom op, ik hou toch van je.'
Zijn ogen schoten meteen naar de mijne en ik merkte dat ik aangestaard werd door iedereen. Ik meende het echter wel, alleen was het misschien niet zo handig om het zo te brengen. De grijns op zijn gezicht werd groter, hoe meer hij er over nadacht en ik grijnsde. Kim stootte me even aan en stak haar duim op. Ik wuifde het weg. Niall leek behoorlijk gelukkig te zijn met die kleine woordjes en keek me nog steeds aan. Ik glimlachte vrolijk en werd toen betrokken in een gesprek tussen Kim en Liam.
'Waarom heb jij dat nooit gezegd?' grapte Liam tegen haar en ze keek hem even verontwaardigd aan.
'Excuse me?' ik hoorde de verbaasdheid letterlijk in haar stem en keek even kort naar Niall. Ik trok een schuldig gezicht en hij fluisterde in mijn oor dat dit normaal was. Meestal eindigde het toch in een of andere vage knuffel. 'Ik zal je maar niet herinneren aan het feit dat ik heb gezorgd dat we nu zo hier zitten, he liefje.'
'Het was maar een grapje hoor.' mompelde Liam kleintjes, iets wat Kim wel schattig leek te vinden, want voordat hij nog iets kon zeggen, kreeg hij al een kus van haar.