Part 27.

Rose Watkins.
'AH GATVERDAMME!' hoorde ik Zayn schreeuwen en ik keek om. Niall stond bij hem en die ging letterlijk stuk van het lachen. Zayn draaide zich een stukje om en ik zag dat hij onder het spuug zat. De Lama die achter hem stond leek het beeld nog grappiger te maken door een beetje een rare bek te trekken en ik kon het niet laten om even mee te lachen. Niall ging echt helemaal stuk en lag nu praktisch op de grond. Harry kwam lachend aangelopen en liep even naar Zayn toe – ver uit de buurt van de spugende Lama.
'Ze vindt je leuk. Misschien moet je haar even je nummer geven.' lachtte hij nu, waarna hij een boze blik van Zayn kreeg toegeworpen. Zayn trok zijn shirt uit en mikte zijn t-shirt in de prullenbak. Vervolgens vroeg hij om de autosleutels van Louis, die hij meteen toegeworpen kreeg. Ik keek even verbaasd naar Niall. Ging hij nu gewoon naar huis. Niall was weer opgestaan na zijn lachbui en stond nu bij me.
'Hij gaat alleen even een shirt halen. We hebben altijd 'reserve' shirts mee, aangezien we praktisch bijna allemaal dezelfde maat hebben, best wel handig. Laatst werd Louis ondergekotst door zo'n baby en kon hij zijn shirt ook weggooien. We beleven de nodige dingen. Wat zeg je ervan als we even een ijsje gaan halen?' vroeg hij nu en ik keek hem even aan. Even met hem alleen zijn zou mooi zijn. Even tot rust komen van al die drukte en aangezien Liam en Kim nog altijd nergens te bekennen waren, leek het me ook wel een goed idee. Ik knikte en hij vertelde tegen de jongens dat we even zelf een rondje gingen doen. Er waren inmiddels een paar fans van Harry opgedoken en het werd tijd om maar snel te vluchten, zodat we daar geen last van hadden. Niall had dit blijkbaar ook in zijn hoofd, want hij greep mijn hand en samen wandelde we een volledig andere kant op.
'Sorry voor Harry, hij had het recht niet om zo tegen je te praten.' mompelde hij nog een keer, terwijl hij onze vingers verstrengelde. Ik keek hem even aan en liet door mijn blik merken dat het me helemaal niks uitmaakte. Ik snapte wel dat ze protective waren over hem, ik bedoel. Hij was zo'n schatje. Ik kon er niet eens over nadenken om hem pijn te doen in wat voor manier dan ook. Hij zwaaide even voor mijn gezicht, waardoor ik weer even terug kwam in de 'echte' wereld. We stonden zelfs al bij het ijskraampje en hij vroeg me liefdevol wat voor smaak ik wilde. Niet veel later had ik een aardbeien-ijsje in mijn handen en wandelde we naar het bankje toe om te gaan zitten.
'Loop jij ook graag in je onderbroek of is dat alleen Harry?' vroeg ik hem plotseling, ik was er eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Hij keek me even aan en schoot in de lach.
'Nop, alleen Harry. Hoezo?' Hij keek me even grijnzend aan en ik schudde lachend mijn hoofd, waarna ik zachtjes 'niks hoor' mompelde. Hij grijnsde vrolijk en keek me nog even recht in de ogen. Hij hield mijn blik langdurig vast en ik voelde de kriebels in mijn onderbuik weer opkomen. Ik wou het graag, niets liever zelfs, maar ik wist niet of hij het ook wou. Of hij uberhaupt wel iets wou. Zijn gezicht kwam langzaam dichterbij en ik maakte me op voor iets wat vanochtend al had moeten gebeuren. Met enkel een centimeter tussen ons in, voelde ik de spanning stijgen. Dit kon worden waar ik zo lang naar verlangde. Verlangde van hem.
'Oh hier zijn jullie! Jullie hebben gewoon ijsjes.' lachend liet ik mijn hoofd zakken en ik hoorde het zachte gevloek van Niall aan. Harry had echt een beroerde timing. Nu, al die tijd al. Hij had ook wel door dat hij een bepaald moment verstoorde en leek alweer weg te lopen, maar het romantische was alweer weg tussen ons. Hij keek me even aan en ik glimlachte naar hem. Als het echt zo hoorde, zou het snel genoeg gebeuren, toch?