01.4

      Net op tijd haastte ik me de zaal in en ging op mijn plekje in de rij staan. Het leek wel een legertraining, zoals we stonden. Van groot naar klein, en toevallig ook in alfabetische volgorde.
“Goedemorgen meisjes,” zei mvr. Pelliert nors,”Ik hoop dat jullie klaar zijn, want ik heb een stevige les geplant voor vandaag. De meeste van jullie volgen al zes jaar bij mij les en kennen mij dan ook door en door. Elk jaar wordt moeilijker, en geloof me het wordt nog erger dan nu. Binnenkort zullen jullie allemaal meer moeten oefenen, minder tijd op de schoolbanken doorbrengen want binnen twee maanden komt er een soort recensent kijken. Hij komt kijken of jullie goed genoeg zijn voor de New York City Dance Bording school. Ik hoop ten zeerste dat een van mijn meisjes daarop geraakt, als je daar eenmaal geraakt, gaan er zo veel deuren voor jullie open. Ik hoop dat jullie de kracht hebben om er te geraken. Ik ga mijn speech afronden zodat jullie kunnen beginnen met dansen. Begin maar met opwarmen iedereen.”
Net zoals robots knikte iedereen en begon zich te verspreiden aan de barres. Er klonk opgewonden gefluister doorheen de hele zaal.
“Zou je het menen? Zou er echt iemand komen?” fluisterde Chiara me toe.
“Ik denk het wel,” fluisterde ik en begon te stretchen,”Ik op het in iedergeval.”

      Uit de verte klonk er een luid gepiep, maar heel kort, maar toch onheilspellend.
“Alle elektronische toestellen dienen uitgeschakeld te worden. Wiens GSM het ook was, zet hem nu uit.” Mevrouw’s stem klonk luid door de muisstille zaal. Iedereen keek om zich heen, op zoek naar de schuldige, maar niemand vertrok naar de kleedkamers.
“Iedereen, ga je GSM halen. Als niemand uit eigen beweging de GSM gaat uitzetten neem ik hem.” Gevolgd door mevrouw Pelliert liepen we met zijn allen de kleedkamer in. Ze zag erop toe dat niemand zijn GSM alsnog uitzette, wat niemand ook deed. Alle toestellen bleken uitgeschakeld te zijn, zelfs die van mevrouw.
“Het was misschien een wagen die moest remmen? Dat kan door de sneeuw komen,” opperde Sofia. Mevrouw haalde haar schouders op,”Kan goed zijn. Allemaal weer terug naar de zaal meisjes!”

      We liepen net de zaal terug in toen het luide gepiep weer herhaalde, enkel dit keer langer en luider. Met een luide knal werd het glas aan de linkerkant van de ruimte versplintert. De muur stortte half. Enkele meisjes begonnen te gillen, een hoog, schel geluid dat door merg een been ging. Iets raakte me hard, waardoor ik naar achteren vloog. Een stekende pijn schoot door mijn bovenarm, bracht tranen naar mijn ogen, die geleidelijk aan ontsnapten.
“Amy, houd vol,” zei Chiara zacht, maar toch sterk,”Ik ga een prop stof tegen de wonde drukken, dat kan even pijn doen.” Ik kon nog niet bevatten wat er gebeurd was, laat staan dat ik gewond was. Het enige wat ik zag waren de scherven gebroken spiegel.