Part 30.

Rose Watkins.
Twee weken later.
'Niall, nee, laat me gaan. Mijn moeder wacht op me.' grinnikte ik, terwijl hij nog wat kusjes over mijn gezicht plaatste. De enige andere in de kamer was Zayn, die wat onderuit gezakt achter zijn laptop hing. Hij leek niet door te hebben dat we niet normaal op de bank zaten, tenminste voor nu dan. Ik probeerde hem van me af te duwen, maar het werkte echt niet en ik probeerde een paar hulp seintjes naar Zayn te schreeuwen. Die keek even kort op van zijn laptop, om vervolgens weer door te gaan. Fijn zeg, in die twee weken dat ik best wel goed met hem omging, was hij nog altijd niet nuttig geweest. Hoewel hij heerlijk kon praten over van alles en nog wat.
'Horan, laat haar gaan. Je ziet haar morgen vast nog wel.' mompelde Zayn nu en mijn ogen schoten even naar hem. Ik keek hem dankbaar aan en vanachter zijn laptop gaf hij me even een knipoog. Toch niet helemaal zo hopeloos als ik dacht. Niall zuchtte en stond op, zodat ik ook op kon staan, aangezien hij praktisch bovenop me had gezeten. Met zijn tweeen wandelde we naar de gang – nadat ik Zayn nog een knuffel had gegeven – en Niall keek me lachend aan. Ik kon het nog altijd niet geloven dat ik hem de mijne mocht noemen. Hoe meer tijd ik met hem besteedde, hoe meer ik verliefd raakte. En ik kon het maar niet stoppen. Die jongen wekte gevoelens bij me op die ik nog nooit had ervaren. Hij maakte me gelukkig. Ik wilde naar de deur lopen, maar ik voelde hoe zijn hand zich om mijn pols sloot en me toen naar hem toe trok. 'Je gaat toch niet weg zonder afscheid te nemen?'
'Tuurlijk wel, een dag geen kusje is ook geen wereldramp toch?' vroeg ik hem lachend, wetende dat hij het niet eens zou zijn met deze vraag. Dat was ook duidelijk te zien aan zijn gezicht. Zijn heldere blauwe ogen keken me liefjes aan en de glimlach die zijn lippen hadden gevormd was onweerstaanbaar. Wat deze jongen met me deed.
'Jawel, ik denk zelfs dat ik het niet zou overleven als je nu gewoon naar buiten wandelt.' zei Niall vastberaden, terwijl hij beide armen om mijn middel sloeg en me glimlachend aanstaarde. 'Dus, wat zeg je er van?'
Ik boog naar voren en drukte een kus op zijn wang. 'Doeg schatje, ik bel je nog wel.'
Ik maakte me los uit zijn armen, iets wat hij niet echt op prijs stelde en wandelde naar de deur. Hij kwam achter me na en trok een pruillip op. Ik kon het niet aanzien om hem zo te zien, dat wist hij inmiddels ook, en hij wist ook dat ik hier vrijwel meteen op zou reageren. Mijn plan was echter om vandaag eens langer vol te houden dan andere dagen en toen ik mijn arm naar de deurknop liet gaan, had hij door dat ik langer vol zou houden vandaag. Net toen ik de deur wou openen, werd hij al opengegooid en kwamen Harry en Louis binnen. Ze konden meteen aan Niall's gezicht zien dat ik op het punt stond om weg te gaan. 'Ah, komen we net thuis, ga je weer!'
Ik was behoorlijk close geworden met ook hun, met vrijwel iedereen eigenlijk en knikte even. Ze gokte ook meteen dat ik Niall weer eens geen kus wou geven en ik glimlachte. Niall trok nog steeds een zielig gezicht, iets wat hij ook langer volhield dan andere dagen. De jongens gaven me allebei een knuffel, wandelde langs Niall en wenste hem sterkte. Ze wisten ook wel dat ik uiteindelijk terug zou vallen en hem een kus zou geven. Ik opende de deur opnieuw en wandelde nu naar buiten. 'Ik bel je straks als ik thuis ben, oke?'
'Je kan niet zomaar gaan. Gun me nou gewoon een kleintje. Een piepkleintje.' hoorde ik hem smeken, terwijl ik naar buiten stapte. Ik vond het ook wel eens grappig om hem een beetje te plagen en kennelijk werkte het ook nog, want zijn stem klonk gemeend. Met een zucht draaide ik me om en hij lachtte. Hij wist ook wel dat hij uiteindelijk zijn zin zou krijgen, net zovaak als ik die ook kreeg. Ik ging op mijn tenen staan om hem een kus te geven. Niall loog echter over een kleintje en we eindigde pas vijf minuten later. 'Tot morgen, lieverd!'
Ik grijnsde en wandelde langzaam van hem weg. Ik draaide me nog een keer om en zuchtte. Wauw, hij was nog altijd zo knap als de eerste keer dat ik hem voor het echt zag. De eerste keer dat hij tegen me aanbotste. De keer dat hij de dag van mijn leven maakte.