098~

Laura PoV
'Waarom kom je hier alleen zitten als je niet graag alleen bent? Waarom ben je niet met ons mee gegaan? Je kon tussen je vriend en ik zitten.' stelde hij voor. Het viel me op hoe goed hij me kende, door en door. En dat terwijl ik hem maar een jaar of vier had gekend. En daarna hadden we elkaar 6 jaar niet gezien. Het was verbazingwekkend hoe groot en sterk je vriendschappen kan opbouwen op korte tijd. 'Ik wou gewoon niet mee, en als je alleen bent, kan je nadenken.' zei ik kortaf. 'Maar je bent bang om alleen te zijn?' gokte hij zacht. ik deed het niet graag, maar ik moest toegeven. Georg had het weer bij het rechte eind, zoals gebruikelijk. Hij kende me bijna beter dan mijn eigen moeder. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen, en daarom van onderwerp veranderde. 'Laatst stuurde je me een Sms om te zeggen dat ik minder Parfum moest dragen. Waarom?' vroeg hij tussen een paar happen brood door. ik keek op en glimlachte naar hem. Hij lachte ook, alleen hing er sla aan zijn tanden. 'Omdat mijn moeder je parfum herkende, ik bedoel maar... mijn t-shirt was helemaal doordrongen van de geur. Je had haar moeten zien lachen ermee... en ALyona's blik.' zei ik zacht. 'hoe heb je het uitgelegd aan je zus en broer?' vroeg hij. 'Ah ja, ik heb gezegd dat we samen in een groep gezeten voor mensen met een drank-, drugs- en seksverslaving.' zei ik en giechelde. Georg rolde met zijn ogen... 'Je stelt me in een slecht daglicht, meisje.' zei hij met een glimlach en een knipoog. Ik merkte plots een flits op.. ik draaide me om en probeerde te zoeken van waar het kwam. 'Toch niet tom, hé?' vroeg ik zacht. Georg schudde bezorgd zijn hoofd. 'Erger. we zijn weg.' mompelde hij zacht, en hij trok me mee aan mijn elleboog. Wat kon er nu zo erg zijn?