~4~ Hoezo? "Veel te veel fantasie"??

Een gil sneed door mijn grote en pikkedonkere slaapkamer. Harry had vast weer eens over Voldy gedroomd. Grmbl... Ik werd gek van hem, hij had me tot nu toe alleen maar ellende bezorgd. De hele nacht sliep ik niet, en 's ochtends sliep ik altijd uit. Maar vandaag dus niet... Benden hoorde ik Harry de hele tijd irritante geluidjes maken, uiteindelijk had ik mijn kussen op mijn hoofd gesmeten en mijn dikke haar lag om mijn hoofd heen, en daarom had ik ook net geen oorbeschermers nodig. best handig soms, dat pluizige haar van mij... Het viel nooit in model. Vroeger al niet, toen was het nog erger dan het haar van dat stinkende modderbloedje van een griffel, als je met een plumoo over haar hoofd zou schrobben. Veeel erger. Ik kon mijn haar altijd recht overeind zetten als ik dat wilde. Na die veertien vervloekte jaren in Azkaban was het niet bepaald beter geworden... ik leek tarzan wel, die wetenschapper was geworden en met elektriciteit experimenteerde en gebeten werd door een batterij en dat zijn haar in de fik vloog, zodat hij alle elektriciteit in de kamer aantrok en er niks meer over was van zijn haar...
Bij mij was dat precies hetzelfde geval, maar dan had ik (bijna) alle haren nog. Niet dat ik ze geteld heb, hoor. A; zou het wel wat voor mij zijn geweest. De dementors lachten me uit om mijn haar, en als ik dan mijn tanden liet zien (die veertien jaar niet gepoetst waren) vluchtten ze zogenaamd weg, en lagen z dubbel van het lachen. Dementors waren pestkoppen, en het was dat Voldy ze wilde gebruiken (, dat klinkt echt fout). Anders had ik ze allemaal hun mantel in de fik gezet, en gewacht tot ze in hun onderbroeken zouden staan en gillend weg zouden lopen, maar ik was nog niet klaar! Gnigni! Ik zou ze achterna vliegen. Nouja... Vliegen, de manier waarop dooddoeners reizen dan he?
En dan zou ik ze vinden, doodsbang en trillend als rietjes in de appelmoes op de schoot van de dementors in de koffiekamer. En dan zou ik ze allemaal-

'ACCIO CORNFLAKES!!!' klonk het van beneden, en ik greep zonder te kijken (Ik lag onder mijn kussen, waar het al aardig benauwd begon te worden) mijn stok, en zwaaide ermee in de richting waarvan ik dacht dat het de grote deur was, maar dat was het helaas niet...