Part 34.

Niall Horan.
Weken verstreken.
'Ik wil je even waarschuwen.' mompelde ik tegen haar, toen we in het vliegtuig zaten. Het was niet lang vliegen naar Dublin en het zou ook niet zo lang duren voor we voor een weekendje in Mullingar zouden zijn. Toch moest ik haar even op de hoogte stellen van mijn familie. Haar moeder was meteen om toen ik haar vroeg of ik Rose voor een weekendje mocht lenen om haar voor te stellen aan mijn familie. Rose had zoveel eigenschappen van haar, het was leuk om te zien. Rose zat een beetje ongemakkelijk in de stoel en keek me vragend aan. 'Mijn familie komt zo nu en dan nogal vreemd uit de bocht. Ze zijn echt heel lief en alles, maar soms, zijn ze gewoon een beetje gestoord. Vooral als de hele familie erbij is, en de familie van mijn moeder. Het is gewoon een zooitje.'
'Do you love them?' vroeg ze me met een glimlach en ik knikte. Ze kroop wat dichter tegen me aan en keek nu naar me op. 'Then i will love them too.'
'Waarom ben je zo perfect?' liet ik meteen over mijn lippen glijden, voordat ik naar voren boog en haar even een kus gaf. Ze grijnsde vrolijk en keek even naar de uitleg voor 'als we neer zouden storten in die twee uur, die we maar in het vliegtuig zaten'. Ik kon me echter niet concentreren met het mooiste meisje naast me en kon het niet helpen om naar haar te kijken. Ze was perfect, haar ogen waren prachtig en die glimlach op haar gezicht was onweerstaanbaar. Ik was trots dat ik haar mijn vriendin kon noemen, dat ik haar als mijn vriendin mocht voorstellen aan mijn familie. Ze lachtte even kort om iets wat een stewardess zei en had nu door dat ik eens weer eens naar haar staarde.
'Tell me about Mullingar.' Ze draaide zich naar me toe, gooide haar benen over de mijne en keek me afwachtend aan. Het vliegtuig begon langzaam te rijden en ik keek even naar buiten. Over een paar dagen zouden we hier toch weer terug zijn. Ik begon te vertellen over Mullingar, waar ik zo'n beetje mijn hele leven had gewoond. 'Het klinkt speciaal.'
'Het is niks. Het is net zo saai als Londen.'
'Hey. Londen is niet saai. Londen is fantastisch. Hoe al die mensen samen die stad vormen. Hoe die prachtige rode bussen ervoor zorgen dat het allemaal net even iets anders is. Hoe de Big Ben en The London Eye zo prachtig bij elkaar horen. Hoe alles zo perfect is. Perfect, just like you.' mompelde ze nu, bijna ademloos en ik drukte even mijn lippen tegen haar voorhoofd. Ik was dol op haar, ik was helemaal gek van haar, ik hield van haar. Ze frutste wat met mijn handen en keek me toen aan.
'Als je een plek mocht kiezen, waar zou je dan het liefst heen willen?' vroeg ik haar nu. Ze glimlachte.
'Het maakt me niet uit, zolang ik bij jou ben.' antwoorde ze liefjes.
'Dus als ik je mee wil nemen naar een vuilnisbelt, zou je gewoon mee gaan?'
Ik zag haar blik en grijnsde nu al. Ze keek me even raar aan en knikte toen. 'Als jij zo graag naar een vuilnisbelt wilt, ga ik wel met je mee. Lijkt me behoorlijk romantisch zelfs.'