010.

Lucy pov.
Nadat ik wat gegeten heb kleed ik me om in mijn danskleding. Ik moet weer les geven aan de kleintjes. Iets wat ik normaal heel leuk vind maar waar ik nu niet aan kan denken. Mijn hoofd barst voor mijn gevoel bijna uit elkaar en dat aspirientje heeft eigenlijk niet geholpen. Als ik in de spiegel kijk om mijn make-up en haar te doen schrik ik me rot. In mijn nek zit een enorme, rood/paarse zuigzoen. Snel doe ik een sjaal om, om de zuigzoen te verbergen. Voordat ik de deur uitstap doe ik nog een zonnebril op mijn neus. Ja, die heb ik nodig, ik kan door mijn kater niet tegen licht en eigenlijk ook niet tegen hard geluid. Ik loop de deur uit en stap op de bus naar de dansschool. Als ik voor het gebouw sta heb ik nog een kwartier voor de meisjes komen. Gelukkig nog twee tellen rust. Ik loop even naar de wc’s om mijn literfles water te vullen. Dat heb ik wel nodig tegen de hoofdpijn.
Na een minuut of tien komen de eerste meisjes binnen en na een kwartier gaan we beginnen. Ik houd mijn zonnebril nog steeds op, ik kan het licht ondanks dat ik het al gedempt heb nog niet verdragen. ‘Juffrouw waarom heeft u een zonnebril op?’ vraagt een van de meisjes die eva heet. ‘Nou Eva, dat heeft swagger. Plus het past wel bij dit nummer.’’Wij willen ook swagger en een zonnebril op!’ roepen de meisjes in koor. ‘Dat doen we bij de uitvoering zelf wel.’ antwoord ik lachend omdat ze swagger totaal verkeerd uitspreken. Ze kijken me allemaal raar aan waarom ik nou eigenlijk lach maar antwoorden wel in koor ‘Is goed juffrouw.’’Oke meisjes we gaan aan de slag, vijf, zes, zeven, acht.’ We doen de routine die ik ze heb geleerd een paar keer. Door de sjaal om mijn nek krijg ik het nogal warm en ik doe hem af, terwijl ik de paarse plek in mijn nek even vergeet. Meteen begint een van de kleine meisjes erover. ‘Juffrouw wat is die paarse plek in uw nek?’ vraagt ze aan me. Shit, wat moet ik nu weer zeggen. Ik zeg gewoon het eerste wat me te binnenkomt. ‘Dat is uitslag. Ik had een parfum gebruikt waar ik niet tegen kan.’ De kleine meisjes kijken elkaar aan en knikken dan dat ze het snappen. ‘Dan moet u die parfum maar niet meer opdoen, want het ziet er pijnlijk uit.’ zegt het meisje weer. ‘Dat was ik ook niet van plan.’ antwoord ik met een glimlach. Pfiew, daar was ik weer gemakkelijk vanaf gekomen. Blij dat kinderen nog zo goedgelovig zijn.
De rest van de dansles verloopt gelukkig verder zonder awkward vragen of problemen door mijn kater. Net voor het einde van de les doe ik mijn sjaal weer om want de ouders van die meisjes zullen niet net zo goedgelovig zijn als hun kinderen. ‘Mama wij doen met de uitvoering net als je juf allemaal zonnebrillen op want dat heeft swagger en dat is stoer.’ roept een van de meisjes meteen blij als haar moeder haar komt ophalen. Haar moeder kijkt haar aan met een blik van, “wat lul jij nou weer?” en zegt dan ‘Dat is mooi schatje, kom dan gaan we naar huis om te eten.’
Zo’n kwartiertje later zijn alle kinderen dan opgehaald en ruim ik alle spullen weer op die we voor de les hebben gebruikt. Als ik daar tien minuten later mee klaar ben kan ik ook eindelijk naar huis en zo snel als dat ik kan loop ik ook naar de bushalte zodat ik nog snel mijn bus naar huis kan halen.

Reacties zouden echt héél fijn zijn