105~

Nicole PoV
Laura leek heel erg ... happy toen ze thuis kwam, maar het was de oude Laura niet. Ik snapte zelf ook niet waarom ik erop gehoopt had. Het gebeurde amper, slechts een paar keren, dat iemand terug ...normaal werd. De kans dat zoiets bij Laura gebeurde was.. miniem, vooral omdat ze met de blijvende haat voor Tom bleef zitten. alsof het haar zou pijn doen om afscheid te nemen van al haar verdriet. Alsof ze niet wou dat de haat zou weggaan. Misschien was dat hetgene dat haar overeind hield, hetgene waar ze zich aan vastklampte omdat ze geen vriendje had; haar haat jegens TOM. Ik wist niet hoe het gegaan was met de jongens. Over zo'n dingen wou Laura niet praten, het enige moment dat ik echt in haar buurt kon zijn, was wanneer ze haar break down point had. Maar dat waren altijd zielige tijden vol tranen, wat ook niet echt ... leuk was voor een moeder. Thalia belde 's avonds, meestal belde ze voor Laura, maar soms belde ze mij, om te weten hoe Laura het echt deed. Mijn meisje wou niet dat haar vrienden bezorgd waren om haar, daarom durfde ze soms wel eens te liegen over hoe het ging met haar. Voor het moment ging het goed, ze leek zich sterk te houden, maar ik beloofde Thalia morgenochtend te bellen als Laura vannacht raar deed. Ik had de telefoon nog geen minuut neergelegd, voor er weer telefoon was. Georg, met precies dezelfde vragen als Thalia, probeerde al een kwartier om me te bellen. Ik bedankte hem dat hij me gebeld had, vlak nadat hij vertrokken was uit de disco van Laura, maar het was niet nodig geweest. Ik had het haar niet verteld, ze hield zich goed onder de omstandigheden. Misschien een beetje te goed. Ik maakte me zorgen dat ze me misschien voor de gek kon houden, dat ze nu lag te huilen. Ik liep de trap op en luisterde aan haar deur, niets dat wees op gehuil maar toch...