Part 36.

Niall Horan.
Een sterke geur van parfum drong mijn neus binnen, terwijl ik praktisch geplet werd door een van mijn tante's. De ietswat brede dame moest ook altijd mij hebben, om te knuffelen en ik was vandaag te laat geweest om haar te ontwijken. Alle familie was heel normaal, maar dan kreeg je haar. Ze was dan ook niet echt favoriet, want als ze een goede bui had, kreeg je er ook nog een paar plakzoenen bij. En geloof mij, die wilde je echt niet hebben. In ieder geval behandelde mijn familie me niet anders, omdat ik in een beroemde band zat. Nee, ze behandelde me praktisch nog als een klein kind, omdat ik ook de laatste kleinzoon was. Fijn he. Rose stond een beetje ongemakkelijk naast ons en wachtte geduldig tot ik losgelaten zou worden. Ik was eigenlijk onderweg naar mijn vader om haar aan hem voor te stellen.
Uiteindelijk werd ik losgelaten en ik excuseerde ons dat we verder moesten, voor ze zich op Rose zou werpen, iets wat ik haar echt nog niet aan wou doen. 'Je had me best mogen redden, hoor.'
'Ik hoorde geen hulp of wat dan ook. Hoe had je gewild dat ik tegen zo iemand in ging?' vroeg ze nu en ergens had ze ook wel gelijk ook. Ze was behoorlijk tenger en kon dan ook niet tegen mijn 'favo' tante in. Ik drukte snel een kus op haar wang, voordat ik naar mijn vader toewandelde en op zijn schouder tikte. Hij draaide zich om en leek verrast dat ik hier zou zijn. Vervolgens liet hij zijn blik afkeurend over Rose heenglijden, iets wat me letterlijk begon te irriteren. 'Pap, dit is Rose.'
Zijn hoofd schudde en ik keek meteen opzij. De glimlach leek niet van haar gezicht af te slaan, maar de blik in haar ogen zei genoeg. Ze had door dat mijn vader echt niets met haar te maken wilde hebben en ik voelde dat haar greep verzachtte. Gelukkig kwam mam net aangestormd en trok ze – zonder ook maar enige verklaring – Rose mee, om weet ik veel wat te doen. 'Wat moet je nou met zo'n meisje, Niall? Eerst je leven verkloten door zanger te worden en vervolgens kom je aanzetten met zo iets.'
'Ik verkloot mijn leven niet. En Rose is niet zomaar iets. Ze is mijn vriendin. En ik ben echt heel blij met haar. En je haat me alleen omdat ik je bedrijf niet over wil nemen. Omdat ik mijn eigen droom heb. Denk nou eens na, wat had jij allemaal kunnen zijn als jij opa niet opvolgde?'
'Sla niet zo'n toon tegen me aan.' siste hij nu en ik keek hem even aan. Altijd had hij gezeurd dat hij nooit het bedrijf van opa wou overnemen, maar dat hij het deed, omdat hij om de familie gaf. Als hij echt om me gaf, was hij trots om wat ik had bereikte. Dat hij blij was dat ik zo'n goed meisje had gevonden. Want geloof me, Rose was meer dan ik me ooit kon wensen.
'Doei pa.' mompelde ik kwaad, terwijl ik me omdraaide en op zoek ging naar Rose. Ik had nu al spijt dat ik was gekomen en haar mee had genomen. Ze zou het zich vast heel erg aantrekken dat hij zo tegen haar had gedaan. Ik moest haar spreken.

Rose Watkins.
Ik glimlachte wat ongemakkelijk toen Niall's moeder me mee had getrokken naar de bruid to be. Ze bekeek me vriendelijk en gokte gelijk dat ik het vriendinnetje van Niall was. 'Ik heb nog een bruidsmeisje voor je gevonden. Kijk hoe perfect ze is, Nicole. Ze is fantastisch.'
'Wil je me alsjeblieft uit mijn lijden verlossen en mijn bruidsmeisje worden? De jurken zijn echt prachtig en Niall zal vlakbij staan aangezien hij de best man is. Alsjeblieft?' Ze keek me hoopvol aan en ik knikte toen maar. Ik kon er echt niet tegen als mensen me ergens toesmeekte. En aangezien Nicole's gezicht vrolijk meeging met haar gesmeek, kon ik letterlijk gewoon geen nee zeggen. Nicole begon vrolijk tegen me aan te kletsen, terwijl ze me een glas champagne aanbod, die ik vrijwel meteen afsloeg. Ik had daar nog helemaal niet de leeftijd voor.
'Sorry dames, maar ik ga,' ik voelde hoe Niall zijn armen om mijn middel schoof en zijn hoofd even liet rusten op mijn schouder. 'Rose even van jullie lenen. Ze is vanavond helemaal van jullie, denk ik.'
Gelukkig, mijn redder in nood, aangezien ik me nog nooit zo ongemakkelijk had gevoeld als net bij zijn vader..