Part 37.

Rose Watkins.
'Je hebt me nooit verteld dat jullie in zo'n groot huis wonen.' fluisterde ik bijna ademloos, toen we eindelijk even rust hadden gevonden en door zijn tuin wandelde. Zijn hand had vrijwel meteen de mijne gevonden en moeiteloos verstrengelde hij onze vingers. De kracht die zijn hand afgaf, deed me er aan herinneren dat hij me voorlopig niet meer los zou laten en ergens wist ik waarom hij me dit zo sterk wilde laten weten. De blik van zijn vader stond in mijn gedachten gegraveerd en ik had me nog nooit zo ongewenst gevoeld. Iets wat ik kwijt moest, maar niet bij hem.
'Er zijn gewoon dingen die niet even belangrijk zijn. Zeker niet vergeleken met jou.' mompelde hij nu, terwijl hij me naar het bankje begeleidde en me aanbood om even te gaan zitten. Ik vermoedde op het bankje zelf, maar hij leek hier geen voorstander van en klopte op zijn benen, toen hij eenmaal zat. Op zijn schoot zitten vond ik helemaal niet erg en ik nam dan ook gauw plaats. Huize Horan lag aan een watertje, waar we nu prima uitzicht ophadden. De hele omgeving was gewoon amper te beschrijven. Zo onwerkelijk allemaal. 'Dit is mijn moeders huis, zij heeft alles gekregen, toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn vader heeft niets meer over, behalve het bedrijf waar hij nu de eigenaar van is.'
'Je verteld me ook helemaal niets, he.' mompelde ik zachtjes, terwijl ik tegen hem aan ging zitten en hij glimlachte. Hij keek me even aan en boog toen voorover om zijn zachte lippen op die van mij te drukken. Stiekem vond ik het helemaal niet erg dat we er even tussen uit waren geknepen. Ik sloeg mijn arm om zijn nek en ging wat rechter zitten. Met een zucht liet ik hem weer los en ik keek hem even aan. Hij had door dat ik hem iets wilde vragen en wachtte dan ook geduldig. 'Vertel me eens meer. Waarom zijn je ouders uit elkaar gegaan?'
'Ik was redelijk jong, toen het gebeurde, maar wat mam altijd had verteld, is dat ze zoveel ruzie maakte dat het gewoon niet leuk meer was. Toen zijn ze gescheiden en mam heeft inmiddels een nieuwe vriend gevonden, die je morgen zal ontmoeten, denk ik. Toffe gozer is dat. Maar waarom zit ik hier alleen te vertellen? Het is niet alsof ik je nooit iets verteld hebt.' Niall keek me glimlachend aan en leek te verwachten dat ik nog wat zou vertellen over mijn thuis situatie. Ik vermoedde dat hij was vergeten dat ik dit allemaal al eens verteld had, toen op onze 'koffie-date'.
'Had je maar niet zo'n sneaky leventje moeten hebben hier in Mullingar.' glimlachte ik nu. Hij grijnsde even en trok me dichter, voor hij me bedekte met kusjes – over mijn hele gezicht. Hij verzuchtte kort dat hij ongelooflijk veel van me hield en ik glimlachte kort. Ik was zo blij dat hij de mening van zijn vader niet deelde en dat hij me niet terug op het vliegtuig had gezet naar Londen. Ik kon niet zonder hem en zou hem dan ook niet meer laten gaan. Hij was echt belangrijk voor me geworden, ik leefde praktisch voor hem. Nu en voor altijd.
'Liefje?' vroeg hij nu en ik murmelde wat als teken dat hij verder kon gaan met zijn verhaal, als hij die al had. Zijn hoofd lag tegen mijn schouder en ik genoot ervan om zo dicht bij hem te zijn. 'Laat het alsjeblieft niet dwars zitten hoe mijn vader net deed. Hij meende het echt niet zo, en als hij dat wel deed, is het dit weekend de laatste keer dat ik bij hem langs kom. Ik hou van je, meer dan ik ooit in woorden heb kunnen beschrijven en niets houd me tegen om met jou een toekomst te beginnen.'
'Ik hou van je, Niall.' mompelde ik ademloos terug en hij boog voorover om me een kus te geven. Een toekomst met hem klonk echt als muziek in mijn oren. Hoe gek het ook klonk, ik zag mezelf niet met iemand anders dan hem. Nu niet, nooit.