Part 39.

Rose Watkins.
Met een zucht sloeg ik de deur achter me deur. Ik leunde even tegen het keukenblok en zuchtte kort. Hoezeer ik zijn moeder ook aardig vond, hoe lief iedereen ook voor me was, gister spookte nog altijd rond in mijn gedachten. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn, iets wat teleurgesteld omdat ik niks had ontvangen van Niall en toetste Kim's nummer in. Haar vrolijke stem galde door de telefoon.
'Liefje! Hoe is het in het land van de heilige? Wil je al een beetje van Niall af?'
'Zijn vader haat me.' was het enige wat eruit kwam en meteen kreeg ik – ze was bij Liam, die natuurlijk mee luisterde – allemaal pep-talken naar me toe geworpen, terwijl Liam me vroeg hoe ik in godsnaam bij dat idee was gekomen. Kim had me er nog niet eens naar gevraagd, die begon meteen te vertellen hoe fantastisch ik wel niet was en hoeveel Niall van me hield.
'Niall wandelde redelijk trots met me naar hem toe. De blik in zijn ogen. Alsof ik niet genoeg was, alsof ik te kort schoot. Ik had nog niet een woord gezegd en ik wilde letterlijk terug naar huis. Hij keek zo afkeurend.' mompelde ik zachtjes. 'En Niall had al gezegd dat hij het niet meende en dat hij gewoon problemen had enzo, maar ik krijg het beeld maar niet weg. Wat als ik nou niet goed genoeg ben?'
'Lieverd! Zo moet je helemaal niet denken! Niall is helemaal weg van je. Kom op zeg, je bent echt fantastisch voor hem. Jullie horen bij elkaar. Laat je alsjeblieft niet neerhalen door zo'n oude zak die denkt te weten wat het beste is voor Niall. Hij koos voor jou, weet je nog. Vanaf dag 1.'
'Nou Kim, een beetje beschaafd mag ook wel.' hoorde ik Liam tegen Kim zeggen. Het bleef even stil en ik vermoedde dat Kim driftig haar hoofd schudde en zei toen zachtjes tegen Liam dat Niall's vader echt wel een zak was, om me zo te behandelen. 'Het gaat erom, Niall houdt van je. Echt, dat is alles wat telt.'
'Ik weet het. Oh ik moet gaan, we moeten jurken passen. Dankjulliewel, lievies. Ik sms jullie vanavond nog.' ik sloot het gesprek af en draaide me om. Geschrokken keek ik in de ogen van Niall's moeder. Meteen liet ik mijn hoofd zakken en stopte mijn telefoon weg.
'Robert had daar het recht niet toe. Ik heb Niall gisteravond nog gesproken en je betekent echt heel veel voor hem. Een van de redenen dat ik zo ontzettend blij bent dat jij het bent. Je bent echt een lieverd.' Zijn moeder liep om me af en knuffelde even kort. 'Dat gezegd te hebben, Nicole heeft nog een verrassing voor je. Ik denk dat je het echt wel leuk gaat vinden!'
'Waarom zijn jullie zo lief voor me?' mompelde ik, terwijl ik met haar meewandelde, terug de andere ruimte in. Zijn moeder glimlachte even.
'Niall houdt van je, dan moet je gewoon speciaal zijn.'

Niall Horan.
'Niall?'
'Laat me met rust.' mompelde ik kwaad, niet beseffende dat Rose in de deuropening stond en met een bezorgd gezicht toekeek. Ik moest alles op een rijtje zetten. Hoe kon het ook dat we uberhaupt bleven. Die zak gaf me niet eens de kans om me uit te laten leggen hoe ik over Rose dacht. We konden echter niet weg. Dat zou Greg me niet vergeven, maar hoe dan ook, na zijn trouwerij zou ik voorlopig niet meer terug komen. Dat had hij er helemaal zelf naar gemaakt.
'Maar lieverd?' probeerde ze nog een keer.
'LAAT ME MET RUST.' het was niet mijn bedoeling om uberhaupt te schreeuwen, maar ik kon niet anders. Ze mompelde zachtjes dat ze naar bed zou gaan en de deur viel achter haar dicht. Dit had ze ook helemaal niet verdiend, alles wat hier gebeurde niet. Ik had haar niet mee moeten nemen. Dat was het stomste wat ik ooit kon doen.