01.5

Langzaam drong tot me door wat er allemaal gebeurt was. Het vreemd dat ik de oude sportwagen voor mijn neus niet had gezien, eerder erg dom.
Uit het linkerraam hing een levenloos lichaam. Blonde haren hingen als een gordijn voor haar gezicht. Ze waren voor de helft rood gekleurd door het bloed dat van haar hoofd stroomde. Een grote plas had zich op de grond gevormd. Ze bewoog niet meer. Ze hing daar enkel, levenloos. Een hoge, ijle gil ontsnapte aan mijn lippen. Hij was kort en hoog, een echte meisjesgil.

Het levenloze meisje, Chiara en ik waren de enige personen in de zaal.
“Waar is de rest?” vroeg ik. Mijn stem kraakte.
“Ze zijn naar de omkleed ruimte gevlucht. Ik ga heel even polshoogte nemen. Ben zo terug.” Ze verdween in de kleedkamer. Voorzichtig stond ik op. Pijn schoot door mijn bovenbeen en bijna meteen lag ik weer op de grond. Dit kon niets goed betekenen. Als ik niet naar de wagen kon lopen, moest ik er maar naar kruipen, desnoods sleepte ik me ernaartoe. Ergens diep in me schreeuwde een stemmetje dat het meisje niet dood was, dat ze nog leefde. Al dan niet voor lang.

Na een paar minuten bereikte ik de wagen eindelijk. Mijn voorspellingen bleken waar te zijn. Ze ademde nog zachtjes. Tientallen schrammen liepen over haar gezicht, wat haar bijna onherkenbaar maakte. Maar toch herkende ik het meisje dat voor mijn ogen tussen het geestenrijk en een leven op aard zweefde. Ashley.
“Amy?” kraakte een stem zacht. Haar stem. Tranen begonnen aan mijn ogen te ontsnappen.
“Ik ben hier Ashley. Alles komt goed.” Mijn stem was dik door de tranen.
“Onthoud dat ik altijd van je gehouden heb. Vertel mijn ouders dat ik van hen hield.” Wou ze opgeven? Zij, opgeven?
“Niet opgeven, hoor je me? Niet opgeven!”
“Het doet zo veel pijn. Ik zie oma en opa. Shipper. Ze zijn hier. ” Haar stem stierf weg. Ze was er nog steeds, maar haar ziel was al bijna weg.

De ambulanciers haalden haar uit de wagen en legden haar op een brancard. Ik had hen niet eens zien of horen aankomen.
“Ze is in goede handen,” drukte Chiara me op het hart, die ineens ook weer bij me stond. Er was zo veel gebeurt in enkele minuten. Het leek of het uren waren geweest. Diep in mijn hart wist ik dat ze het niet zou halen, maar ik moest blijven hopen. Hopen dat het goed kwam. Ook mij legden ze op een barancard en reden me een ambulance in. De eerste was al vertrokken. Ashley was een noodgeval.