Foto bij Part 40.

Rose Watkins.
'Rose?' zijn stem vulde de donkere kamer en ik sloeg mijn ogen neer. Het was nooit verstandig geweest om mee te gaan naar zijn huis. Zijn vader mocht me niet en hij lijdde eronder. Misschien was het beter als ik zelfs naar huis ging. Ik zou in Londen wel op hem wachten tot hij terug was, om vervolgens verder te gaan met alles, zonder hier ook nog maar een keer over na te denken. Zijn voetstappen waren amper te horen, toch wist ik dat hij naar het bed wandelde en deze vermoeden werd bevestigd, toen het licht van het nachtlampje de kamer vulde. Ik knipperde even kort met mijn ogen. Hij ging niet op het bed zitten, maar kwam naar mijn kant toegelopen en knielde bij het bed neer. 'Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel, dat had ik nooit mogen doen.'
'It's okay.' mompelde ik zachtjes. Mijn ogen moesten nog altijd wennen aan het felle licht dat de kamer had gevuld en ik knipperde dan ook net even iets vaker met mijn ogen dan normaal. Niall leek het echter niet eens te zijn met mijn antwoord en schudde zijn hoofd. Ik haalde even kort mijn hand door zijn fantastische haar en sloeg toen mijn ogen neer. 'Geloof me, het is goed. Ik snap het wel.'
'Nee, het is niet goed. Ik had niet zo tegen je mogen schreeuwen. Ik had je nooit mogen vragen om mee te gaan. Ik kan mezelf wel schieten. Mijn vader behandelt je niet goed en ik weet dat je het niet kan vergeten. Liam heeft me vanmiddag gesmst. Je weet dat ik heel veel van je hou, he? En dat mijn vaders mening niks aan de mijne laat veranderen. Ik ben dol op je, sinds de eerste dag.' mijn hand lag even tegen zijn wang en ik knikte. Ik wist dat zijn vader niet alleen zo deed tegen mij, maar ook tegen hem. Hij keek me even aan, terwijl hij mijn hand van zijn wang afhaalde en hem toen vasthield. Zijn gezicht stond somber, iets wat ik niet van hem gewend was. 'Wil je terug naar huis? Eerlijk zeggen..'
Ik schudde meteen mijn hoofd. 'Ik ben bij jou, meer kan ik me niet wensen, aangezien je een druk schema tegemoet gaat. Plus, ik draag een hele mooie jurk morgen en geloof mij, die wil je niet missen, meneertje. Geloof me, ik ben het waard morgen.'
'Je bent het altijd waard.' mompelde hij, terwijl hij opstond en ik opschoof in het bed om plaats voor hem te maken. Hij kwam er vrijwel meteen bijliggen en trok me meteen in zijn armen. Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst zakken en keek toen even naar hem op. Zijn gezicht stond nog altijd bezorgd en die vrolijke blik die ik al die tijd had gekend, was ver te zoeken. Het ging niet goed met hem. Ik had gehoopt op een weekend waar hij blij zou zijn met de reunie met zijn ouders, maar verre van dat was het resultaat. Zijn vader was echt een behoorlijk negatief punt. 'Wat is er, lieverd?'
'Je zegt het altijd wel tegen mij, maar weet je dat ik echt ontzettend veel van je hou. Ik ben helemaal gek van je. Het is alsof er niks meer belangrijk is, zonder dat jij er bent. En ik weet dat het nu niet goed gaat tussen jou en je vader, maar het komt allemaal wel goed. Daar geloof ik in.'
'Dat zijn dingen waar jij je helemaal niet druk om moet maken, schatje. En ik weet hoe je over me denkt, anders had je me al laten zitten sinds de dag dat ik je meenam naar de dierentuin met de jongens. Het is niet makkelijk om ons bij te benen enzo.' mompelde Niall nuchter, voor hij een kus op mijn kruin drukte. Ik hield zoveel van deze jongen, het was gewoon onmenselijk.

Reageer (22)

  • Dysphoria

    Ahw <3

    1 decennium geleden
  • fearles

    acchhhh lieffff. (H)

    1 decennium geleden
  • W00T

    dat is zoo schattiglief! <3

    1 decennium geleden
  • Explore

    Aaaaaaaaaaahw!
    Love it<333

    1 decennium geleden
  • Lauraela

    Awh, dit verhaal is zo geweldig! <3

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen