Part 41.

Niall Horan.
'Hallo?' Rose' schorre stem vulde de kamer en ik opende langzaam mijn ogen. Het was redelijk licht in de kamer en ze had zich wat omgedraaid in mijn armen. Toen ik keek wat ze aan het doen was, had ze mijn telefoon in haar handen en hield ze die vermoeid tegen haar oor. 'Moet je daarom echt zo vroeg bellen? Het is net, oh, het is al half elf! Shit, wacht ik geef je aan Niall.'
Ze draaide zich om – niet verwachtende dat ik al wakker was – en merkte toen op dat ik haar redelijk verliefd aanstaarde. Ze glimlachte, voor ze verklaarde dat het Liam was en de telefoon in mijn hand drukte. Ze wilde vervolgens het bed uitkruipen, maar ik pakte haar hand vast en hield haar tegen, terwijl ik tegen Liam begon te praten. Ze keek me met een speelse blik aan en ik grijnsde, niet kijkende naar haar. Ik liet haar arm echter en niet los en dat was mijn plan voor de rest van de ochtend. Helaas zou dit niet voor lang gebeuren, aangezien mijn moeder haar weer zou ontvoeren, tot aan de bruiloft zelf en ik met Greg nog wat moest regelen. Daarna zou het feest zijn, waar we niet de hele avond zouden blijven, aangezien we vannacht nog terug zouden vliegen naar Londen. De jongens hadden me nodig morgen en ik moest dan ook wel terug. 'Sorry, ik heb geen idee wat je zei. Rose leid me af.'
De gezichtsuitdrukking van Rose was nu onbetaalbaar. 'Dat is niet waar! Hij houdt mijn arm vast, ik kan niets doen. Help me nou, Liam. Laat me los, alsjeblieft?'
'Je leid me af door je afwezigheid lieverd. Vanaf het begin.' Ik gaf haar even een knipoog en ze glimlachte. Ze mompelde nu zachtjes dat het maar eens tijd werd om op te hangen en Liam had al door dat dit gesprek nergens meer toe zou leiden voor vandaag. We hingen dan ook op en in een reflectie van een seconde had ik haar dichterbij getrokken om een kus te geven. Ze ging hier dan ook met liefde op in en de zoen duurde voornamelijk langer dan gepland. Je hoorde me echter niet klagen, dichterbij kon ik haar niet hebben op dit moment. Ze kroop een beetje over me heen en ik liet mijn hand op haar heup rusten. Ze huiverde kort toen mijn vingers haar huid raakte. 'Eigenlijk moeten we gaan he.'
'Eigenlijk wel.' ze glimlachte even kort tegen mijn lippen aan, voor ze de zoen weer voortzette. Ik kon mezelf niet gelukkiger prijzen dan nu. Ik had het mooiste meisje in mijn armen en zou haar nooit meer laten gaan. Helaas werdt het moment onderbroken, toen er op de deur werd geklopt.
'Komen jullie er ook uit, schatjes? We zijn al een beetje verlaat en zowel Nicole als Greg zijn kapot zenuwachtig. Jullie moeten ook mee!' hoorde ik mam, voordat haar voetstappen langzaam vervaagde.
Rose liet los zonder iets te zeggen en aangezien ik haar arm niet meer vasthad, kroop ze vrijwel meteen van het bed af. Ik keek haar met een pruillipje aan, maar ze schudde haar hoofd en wandelde naar de badkamer toe. 'Dat was echt unfair, om zomaar weg te lopen bij dit ozo belangrijke gesprek.'
'Er kwamen niet eens woorden bij te pas.' klonk het vanuit de badkamer en ik hoorde hoe de kraan liep. Ik sloeg het dekbed van me af en wandelde, in enkel een boxer en pyjamabroek, naar de badkamer toe. Ik hing even kort in de deuropening, voor ik naar haar toe wandelde en achter haar ging staan. Ze zette echt een prachtige glimlach op en keek me even aan via de spiegel. 'Ik hou van je.'
Ze mompelde het kort, maar krachtig, voor ze haar tanden poetste en haar gezicht waste. Ik drukte snel een kus op haar wang en sloeg mijn armen om haar middel. 'Ik hou nog veel meer van jou.'
'Niet waar.' ze schudde haar hoofd en draaide zich om in mijn armen. Ze sloeg haar armen om mijn nek en liet haar nagel even door mijn nek glijden, iets wat me kort liet huiveren. 'Ik hou altijd een keer meer van jou dan jij van mij.'
Ze kroop nu onder mijn armen vandaan en liet me achter. 'Dat is niet eerlijk! Hoe kan ik daar nou nog overheen?'
'Niet, deal with it.'