Part 44.

Een maand later.
Rose Watkins.
Met een zucht opende ik het boek. Wilde ik mijn examens haalde, moest ik wel gaan leren. Ik had me al ingeschreven voor mijn nieuwe opleiding en uiteraard wilde ik niets liever dan daar beginnen. Dus er zat niets anders op dan een paar beste uurtjes door te brengen met mijn maatschappijleer. De jongens waren nu druk in hun rehearsals voor de tour en waren gewoon praktisch niet thuis. Ik zag Niall dan ook verschrikkelijk weinig en het was behoorlijk wennen, aangezien ik gewend was om altijd bij hem te zijn. Met een beetje mazzel sprak ik hem 's avonds voor ik mijn bed inging, of 's ochtends vroeg voor hij wegging. Aan de smsjes die we heen en weer stuurde, werd het ook wel bekend dat we elkaar miste, maar tijd om even bij elkaar te zijn, hadden we gewoon niet. Liam en Kim zagen elkaar ook niet en leken er iets makkelijker mee om te gaan dan mij. Zij was het echter wel gewend dat ze soms gewoon eens een drukke periode hadden, terwijl ik Niall miste, omdat we de laatste tijd zo close waren geweest.
'Liefje, ik ga even boodschappen doen. Zal ik nog iets voor je meenemen?' mam stond in de deur opening en ik keek even naar haar op. Ik schudde mijn hoofd en bedankte haar voor het gebaar, voor ik mijn oordopjes indeed en begon te leren. Hoeveel kracht ik er echter ook achter zette, het lukte me maar niet om me te concentreren. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en toetste Niall's nummer in.
'Ik mis je zo hard.' was het enige wat ik meldde, toen hij had opgenomen en ik zijn vermoeide stem door de telefoon hoorde. Op de achtergrond klonk muziek en ik hoorde Harry nog wat schreeuwen.
'Ik jou ook, sorry, ik kan niet zo lang bellen. We moeten verder. Ik spreek je vanavond, oke?'
Ik kon het hem tenminste vertellen, dat was al iets. Hij werkte hard, ik moest hem laten doen wat hij het leukst vond. One Direction is nou eenmaal zijn leven. 'Oke, tot vanavond. I love you.'
'You too.' klonk het kort door de telefoon, voor het gesprek werd verbroken en ik de telefoon op het bed liet vallen. Hij was gewoon hard aan het werk, voor zijn werk, voor zijn fans. Logisch toch?

Niall Horan.
Voor de laatste keer probeerde ik de dansroutine in mijn hoofd te stampen, maar het lukte niet. De jongens waren helemaal bij en danste vrolijk mee met alles, terwijl ik een beetje liep te klunsen met de danspasjes. De choreograaf had het ook gezien en liet ons stoppen. De andere jongens viste alle vier tegelijk hun telefoon tevoorschijn, terwijl hij naast me kwam staan. 'Het kost je wat moeite, he.'
Ik knikte en nam het flesje water van Liam aan. Ik draaide de dop eraf en nam kort een slokje voor ik nog eens de pasjes doornam. Het lukte na een aantal keer nu wel en de jongens klapte even voor me. Ik boog kort, voordat ik me het korte gesprek met Rose weer kon herinneren. Ik was veelste kortaf tegen haar geweest, iets wat ik nog gauw goed moest maken, voor het van kwaad tot erger zou leiden. Ik zag haar al amper. Ik moest nodig tijd met haar besteden, maar ik had er nu simpelweg geen tijd voor.
'Kom kerel, we gaan eten halen, voor we de laatste dingen nog eens doornemen.' zei Liam nu, terwijl de jongens al de zaal uitwandelde. Ik knikte even naar hem en wandelde toen met hem mee. 'Gaat het wel goed? Er zit je iets dwars. Je mist haar, he?'
'Het is bijna een maand geleden sinds het weekend in Mullingar en ik heb haar daarna nog vier keer gezien. Ik weet het niet eens zeker meer. Ik moet echt tijd voor haar vrij maken.'
'Misschien, maar je weet ook dat deze tour zeer belangrijk is, he? En Rose weet dat we hard werken voor de tour. Ik denk dat ze het wel snapt als ze je minder ziet..' zei Liam. 'We hebben vrijdag een dagje vrij, breng die met haar door. Zal ze vast op prijs stellen. En nu gaan we eten, ik heb honger.'