Part 46.

Rose Watkins.
'Sorry lieverd.' Niall nam weer plaats naast me en keek me even aan. Hij wist dat ik het niet helemaal leuk vond, maar ik zette een glimlach op en hing weer een beetje tegen hem aan. Buiten leek het weer volledig om te slaan. Het zonnetje dat de hele dag had geschenen, werd verwisseld voor de grauwe donkere lucht en de regen zou niet lang op zich laten wachten. Het kon me niets schelen, ik was bij Niall en voor nu was dat even genoeg. 'pfoe, ik heb je gemist.'
'Ik jou ook,' mompelde ik zachtjes. Bijna niet verstaanbaar zelfs. Ik voelde me schuldig. Ik was redelijk upset geweest dat hij de afgelopen tijd aan de telefoon redelijk kortaf was geweest, me niet had terug gebeld als hij dat zei of wat dan ook. Maar ik besefte ook. Dat hoorde erbij. Hij was beroemd, had een gigantische baan. Hij moest hard werken.. Ik keek even naar hem op en zag dat hij een paar wallen onder zijn ogen had zitten. Zijn ogen straalde net zoveel vermoeidheid uit en ik begon me bijna zorgen te maken. Hij leek bekaf te zijn. 'Niall? Is dit alles niet een beetje zwaar voor je?'
Hij keek me even niet begrijpend aan. 'Waar heb je het over?'
'Dit alles. Je ziet er zo moe uit. Misschien is het allemaal teveel voor je.' mompelde ik zachtjes, terwijl ik weer even voor me uit keek. Het was inmiddels begonnen met regenen buiten en niet zo'n klein beetje ook. Grote regendruppels spatte tegen het raam uiteen en gleden in kleine druppels verder. Het bleef even stil voordat Niall de woorden had laten door dringen en me toen een stukje van hem af duwde om me aan te kunnen kijken. Zijn ogen leken nu nog vermoeider dan net en ik zuchtte even.
'En wat wil je daarmee zeggen?' vroeg hij nu, iets botter dan hij waarschijnlijk bedoelde. Zijn gezicht stond niet echt vriendelijk meer en ik wist dat ik hier dan ook niet over had moeten beginnen. Hij was gewoon moe. 'Wil je dat ik stop met One Direction? Want dat ga ik niet doen. Ik hou ervan, ik zing en speel gitaar. Ik doe alles waarvan ik hou. En ja, dat betekent dat ik minder tijd voor je heb, maar ik ga niet stoppen, zodat we meer bij elkaar kunnen zijn. One Direction hoort bij me.'
'Niall, ik bedoelde-.' voor ik iets kon zeggen, stond hij op en keek hij me even aan.
'Ik moet maar gaan. Ik dacht dat jij het wel zou begrijpen..' mompelde hij, voordat hij zich omdraaide en naar de deur toe liep. Ik had echt helemaal niet verwacht dat hij zo zou reageren. Zo bot, zo kortaf. En al helemaal niet verwacht dat hij weg zou lopen, zo snel als hij nu deed. Ik stond op en rende achter hem aan, toen ik besefte dat hij al buiten was. Hij sloeg zijn muts over zijn pet heen en wandelde met stevige passen naar de fiets toe. Hij keek niet op of om.
'Niall, wacht nou!' schreeuwde ik, toen hij op de fiets sprong en wegfietste. Waarom moest ik dan ook weer zo stom zijn om daarover te beginnen. Dikke regendruppels zorgde ervoor dat mijn haar en al mijn kleding doorweekt raakte en ik zuchtte. Ik wandelde naar binnen om te betalen en liep toen weer naar buiten om maar eens naar huis te lopen. Dit was totaal niet hoe ik vandaag had gepland. En ik had zeker geen ruzie gehad willen hebben. Hier stond ik dan, hartje Londen in de regen, zonder hem.. en ik kon me serieus niet kutter voelen dan nu.