5.4 Alisha Jacky Carter

´Dus wat ga je nu doen´, vraagt Demi als ze weer de kamer binnenkomt. Ik zit met mijn knieën opgetrokken in de stoel en kijk strak voor me uit. Lichjes haal ik mijn schouders op. 'Wat denk jij dat ik moet doen', vraag ik haar. 'Zoals ik al eerder zei. Je had met Justin mee moeten gaan'. Ik schud wat mistroostig mijn hoofd. 'Dan zouden we zo weer vergeten wat er is gebeurd. Soms is het goed om duidelijk te maken dat je het ergens niet mee eens bent. Verder is het niet Justins schuld wat er gebeurd is'. 'Waarom ging je dan niet met hem mee? Hij kan je helpen'. 'Omdat hij het dus ook niet moet proberen op te lossen', zucht ik. 'Hij is veel te lief voor me'. 'So what. Hij bedoeld het allemaal goed en hij wil ook dat het allemaal weer goed komt'. Ik kijk op mijn Ice-watch en zie dat het inmiddels alweer half elf is. Dan kijk ik weer op naar Demi en houd haar blik vast. 'Justin wil dat het weer wordt zoals vroeger. Maar hij vergeet dat dat niet kan. We zijn allebei ouder geworden en veranderd'. Demi laat zich in de stoel naast me vallen en kijkt naar buiten. Het is een tijdje stil tussen ons en ik kijk naar de auto`s die voorbijkomen. 'Alles veranderd', zucht Demi dan. 'Maar dat hoeft niet altijd slecht te zijn', voegt ze er aan toe. Ik knik voorzichtig en kom overeind uit de stoel. 'Misschien moet ik naar huis gaan. Ze liggen vast allemaal te slapen en als ik naar binnen sneak maken ze zich allemaal nog net even zorgen. Dan heb ik ze wel genoeg banggemaakt'. Demi grinnikt even en staat ook op om me een afscheidsknuffel te geven. 'Zeker weten dat je geen jas of iets wil?'. Vastbesloten schud ik mijn hoofd en mijn blonde haren zakken uit het mislukte knotje dat ik in heb gedaan.
'Dankje Demi, voor wat je vanavond gedaan hebt'. Ze glimlach vriendelijk. 'Geen dank. Ik meen het echt, het was leuk je iets beter te leren kennen en Selena heeft niet overdreven. Je bent een leuk meisje. Ik snap wel wat Justin in je ziet'. Ze knipoogt en duwt me dan de deur uit zodat ik niet meer terug kan. 'Ik zie je', zeg ik nog snel en dan valt de deur dicht.

Pas als ik weer voor de deur van het huis sta besef ik dat ik helemaal geen sleutel heb meegenomen. Dat ik dus helemaal niks heb en als ik niet aanbel ik het wel buiten moet slaap. Maar ik ben vastbesloten niet aan te bellen, dus loop ik nu om het huis om een andere ingang te vinden. Het zou zomaar kunnen dat ze de achterdeur niet op het slot hebben gedaan. Alleen moet ik dan wel eerst nog de tuin in komen. Hoewel over de muur heen klimmen geen groot problee moet zijn voor me.
Behendig klim ik aan de ene kant van de muur omhoog en iets minder behendig stort ik aan de andere kant weer naar beneden. Ik slaak een klein gilletje en kom met een redelijk harde plof op het gras neer. 'Auw', mompel ik een beetje kwaad op mezelf nu.
'Wie is daar', hoor ik een stem van boven roepen. Ik blijf doodstil tussen de struiken op de grond liggen. Ik hoor de deur beneden bij het zwembad opengaan en niet veel later volgen er voetstappen op de tegels. Zodra ze bij het gras aankomen wordt het stil en ik probeer zo stil mogelijk te blijven liggen, desondanks kraken er wat takken en ik houd mijn adem in. Een zaklamp schijnt tussen de struiken en iets later vol in mijn ogen. 'Ali', klinkt de verbaasde stem van Justin. 'Wat doe jij nou hier in de struiken'. Ik kom snel overeind en veeg wat aarde van mijn armen af die behoorlijk vies zijn geworden door de val.
'Gewoon, ik lig altijd tussen de struiken', merk ik op en hij lacht even kort. 'Tja, jou kennende'. Hij grijnst even en ik kijk hem aan. Ik zou bijna vergeten dat ik boos op hem was en hij waarschijnlijk ook op mij.

Toch maakt ze wel een mooie come-back, uch. Of niet soms?
Sorry voor mijn afwezigheid van gister, maar ik wist even niet zo goed waar ik verder moest. Soms loop ik een beetje vast met dit verhaal, misschien dat ik er een einde ga schrijven. Of toch niet?
En dan een vervolg, of een heel nieuw verhaal? Wat willen jullie graag?