Part 51.

Rose Watkins.
'Tot overmorgen!' riep ik voor ik Nando's uitwandelde. Ik werd uitgezwaaid door wat collega's en begon mijn weg te maken naar het appartement van de jongens. Ik was er nog niet echt aangewend om het ook mijn eigen huis te noemen, terwijl het wel praktisch zo was. De jongens hadden er vanaf het begin al helemaal geen problemen mee gehad dat ik bij ze kwam wonen, maar ze hadden nu wel in hun hoofd om een huis te gaan kopen, aangezien het appartement wat klein begon te worden. Ik was redelijk moe van de lange dag werken en kon niet wachten om mezelf op de bank te laten vallen en een beetje te hangen voor de televisie. Het was niet echt rustig op straat, sterker nog, het was redelijk druk voor dit tijdstip. Er waren ook een paar One Direction fans, merkte ik snel genoeg.
'OH-MIJN-GOD, het is ROSE!' voor ik het wist werd ik omringd door een paar fans, die van alles aan me vroegen en met me op de foto wilden. Ik wilde eigenlijk weigeren, maar ze vroegen het te lief en dat kon ik dus niet. 'Zou je misschien aan de jongens kunnen vragen of ze ons kunnen volgen op twitter? We zijn echt helemaal weg van ze en we zouden dat echt heel leuk vinden!'
'Sure, schrijf jullie twitternamen maar op, ik zal kijken wat ik voor jullie kan regelen.' De meisjes leken behoorlijk blij met dat antwoord en niet veel later kreeg ik een briefje in mijn handen gedrukt met de twitternamen. Ik kon het niet laten om even te lachen om sommige. Hoe creatief die mensen wel niet waren met twitternamen en andere dingen, ik zelf zou het niet kunnen bedenken. Ik wilde weer verder lopen, maar het leek erop dat ze me niet lieten gaan. Ze waren kennelijk zo enthousiast..
'Niall en jij zijn echt schattig, jullie mogen niet uit elkaar.' mompelde eentje nu en ze keek me even aan.
'Hoezo denk je dat we uit elkaar gaan dan? Jullie hebben de krant gelezen zeker?' de meisjes knikten nu en ik zuchtte even. 'geloof mij, als er iets gebeurd, zullen je de eerste zijn die het weten, oke? Maar geloof alsjeblieft die onzin van de krant niet. Er is niks aan de hand.'
Ze leken wel gelukkig met dat antwoord, stelde nog wat vragen en besloten toen dat het tijd was om me te laten gaan. Ik kreeg nog wat opmerkingen dat ze me anders hadden verwacht, maar ontzettend van me hielden en ik wandelde door. Na een paar straatjes kwam ik aan bij het appartement en ik deed de deur open door middel van de sleutel. Ik wandelde naar de lift en drukte op de bovenste knop. Het duurde niet lang voor ik boven was en naar het appartement kon wandelen. De deur was altijd los en ik kon dus zo naar binnen stappen. Ik liet mijn spullen neervallen en legde mijn sleutels op het kastje vlakbij de deur. Hier lagen zo'n beetje alle sleutels van iedereen en het was een best grappig gezicht. Ik wandelde een beetje door de hal, op weg naar de slaapkamer, toen ik het gesprek opving in de woonkamer. De jongens waren druk in discussie met elkaar.
'Nee, ik ga niet. Ik kan geen maanden zonder haar, snap dat dan.' hoorde ik Niall zeggen en ik tilde mijn wenkbrauwen op. Maanden zonder mij? Dat zou betekenen dat.. Ik wandelde naar de deur. De jongens hadden niet door dat ik daar stond en gingen gewoon verder met discussieren.
'Misschien moet je maar eens een keuze maken. Je lijkt helemaal afhankelijk van haar.'
'Dat is niet waar.' mompelde Niall koppig. 'Ik hou gewoon van haar.'
'We vallen je niet aan, maar misschien moet je maar eens gaan nadenken wat je belangrijker vindt. One Direction of Rose..' geluidloos wandelde ik verder. Oke, dus het was nu al zo aan het worden? 'Geloof me, we vinden haar echt heel lief enzo, maar als het niet veranderd..'
langzaam vervaagde het gesprek en ik wandelde de slaapkamer in. Tijd om te douchen en maar eens goed na te denken..