Part 53.

Niall Horan.
Met een zucht liet ik mezelf neer zakken op de bank. Het televisie-optreden wat we net hadden gehad was voor de jongens meer een succes dan voor mij. Ik had redelijk vals gezongen en dat stoorde het hele programma. De jongens, die nog even naar de fans toe waren, hadden me een paar boze blikken geworpen en ik wist, dat ze meer aan mij twijfelde dan ooit. Ik had ze dan ook alle reden daar toe gegeven. Ik was meer bezig met Rose dan met One Direction. Ik moest mezelf meer dwingen om harder te werken. Meer te doen, meer te betekenen voor de band. Louis, Harry en Zayn zouden niet blij met me zijn, sterker nog, ze leken me zelfs een beetje te haten. Niet omdat ik hun foto's online had gegooid, maar omdat het voor hun leek alsof ik niet genoeg deed voor One Direction. Iets wat niet zo was, want ik leefde praktisch voor One Direction. Natuurlijk was Rose belangrijk voor me, ze was geweldig, een deel van me, maar ik kon One Direction niet laten vallen. Dat kon gewoon niet.
'Hey kleine, wat was dat nou net?' Liam kwam de kamer binnengewandeld en plofte naast me neer. Hij was de enige die me niet afrekende op het feit dat ik een vriendin had en was het dan ook niet helemaal eens met hoe de andere jongens me behandelde. Ik keek hem even aan en haalde mijn schouders op.
'Ik weet niet meer wat ik kan doen om alles nog goed over te laten komen. De jongens kraken me alleen maar af, werpen boze blikken en lopen alleen maar te zeuren over Rose. Wat moet ik nou. Het voelt alsof ik geen keuze kan maken zonder een van de twee niet vrolijk te houden..'
'Heb je het er al met Rose over gehad dan?' vroeg Liam nu en ik schudde mijn hoofd.
'Nee, ze werkt veel, ik ga haar niet ook nog eens opzadelen met mijn gezeur.' Liam keek me even aan.
'Ik denk, met zoals ik haar ken, dat je het haar juist moet vertellen. Als je dingen voor haar achter gaat houden, komt ze er zelf wel achter, aangezien de jongens niet echt iets tegen haar meer zeggen..'
'Ze is al zo onzeker, ik kan dit niet bij haar neerleggen. Ik zal dit toch echt zelf op moeten lossen..'
'En hoe was je dat van plan dan?' Ik keek hem even aan. Hij had gelijk. Ik had helemaal geen idee hoe ik mezelf uit deze situatie kon redden, ik wou One Direction niet opgeven, maar Rose al helemaal niet..

Rose Watkins.
'Hoe ga je er mee om?' 'Kan je het wel hebben dat je vriendje in de beroemdste band ter wereld zit?' 'Houdt hij wel echt van je?!' 'Hoeveel houdt je van hem?'
Met moeite drukte ik me door de hoeveelheid pers heen, die zich had verzameld om het appartement. Ik zuchtte, reageerde nergens op en wandelde zo snel mogelijk het gebouw in. Het hielp echter niet, ze liepen vrolijk achter me aan en gingen zelfs mee de lift in. Kim had me hier al voor gewaarschuwd en stond boven klaar om me naar binnen te loodsen. Dit kon ik er niet bij gebruiken. Ik maakte overuren bij Nando's waar je 'u' tegen zei en Niall zat ook nog eens een paar duizend kilometer verderop. We spraken elkaar vrijwel niet en ik durfde ook niet, nadat ik hun gesprek van een paar dagen terug had opgevangen. De jongens vonden gewoon dat hij te afhankelijk was en dat moest veranderen..
De ene na de andere vraag kwam mijn oor binnen, maar ik negeerde het. Flits na flits volgde en ik probeerde mijn gezicht een beetje te verbergen. Sinds het krantenartikeln over dat het niet zo goed ging tussen ons, werd ik bijna overal gevolgd. Kim had geprobeerd met de mensen te onderhandelen, maar het werkte niet echt. Ik was al blij dat ze bij mijn werk wegbleven. De deurlift ging open en met een benauwd gevoel stapte ik uit. Kim riep me meteen en ik rende snel naar binnen, voor de fotografen me nog meer lastig zouden vallen. Ze duwde de deur dicht, na de mannen eens even een paar flinke namen te geven en keek me toen even aan. 'Je ziet er moe uit, lieverd, misschien moet je maar eens vrij vragen.'
Ik schudde koppig mijn hoofd. Mijn bankrekening begon aardig op te lopen en ik genoot wel een beetje van het geld hebben. Het was gewoon prettig dat als je het nodig had, het er ook echt was. Kim keek me even bezorgd aan en duwde me toen langzaam naar de woonkamer. 'Misschien wordt het eens tijd dat we gaan praten, want ik zie aan je dat iets je dwars zit. Dus, zitten en praten, dame!'