114~

Tom PoV
Georg had het "plan" zo snel in elkaar gekregen, dat het leek alsof hij er al weken aan bezig was. Georg en ik zouden met de auto zoeken, met andere woorden; wij zouden het meeste kans hebben om haar te vinden. Georg zocht in de richting van haar huis weg, ik reed de hele weg naar haar huis, wat me het meest logische leek voor haar om te doen. Ik vroeg me af of Bill eigenlijk wel iets zou vinden, voor hetzelfde geld zou hij tegengehouden worden door een groep fans, en zat hij er nog een paar uur aan vast. Dan zou hij kunnen lopen om heelhuids terug te komen. Net op het moment dat ik eraan dacht om terug te keren; ik was 3 à 4 km van de studio weg, zo ver kon ze toch niet gaan. Wel, eigenlijk wel, want ik kwam haar op dat moment tegen. Ze liep vrij hard, en ik kon me herinneren dat Georg vorige keer heel erg lang weg zat, omdat Laura door het bos gespurt was. Ik probeerde er niet te veel aan te denken, het waren niet echt vrolijke herinneringen voor mij, en voor haar waarschijnlijk ook niet. Ik reed ongeveer vijf meter voor haar dwars het voetpad op. Gelukkig was er niet erg veel volk in de buurt. Toch liep ze nog tegen mijn auto op, waarschijnlijk liep ze te snel om te stoppen. En het begon lichtjes te regenen. Ik opende het portier zodat ze kon instappen. Ze keek me wantrouwend aan, alsof ze dacht dat ze opgepikt werd door een complete vreemdeling. Toen ze mijn gezicht zag, werd het nog erger. 'Laura, kom op zeg. Ik breng je naar huis! Het regent!' riep ik. Op dat moment begon het nog harder te regenen. Leve de weergoden. uiteindelijk stapte ze toch in, maar ze was heel erg wantrouwig, en bijna bang. Ze krulde zich op in een bolletje, en wiegde zichzelf met haar armen om haar knieën. Ik kon het niet thuiswijzen, ik had haar nog nooit zo weten reageren, daarom wist ik ook niet meteen wat te doen, of te zeggen.