Part 54.

Niall Horan.
Langzaam tokkelde ik wat op de gitaar. Om ervoor te zorgen dat de jongens niet wakker zouden worden, zat ik buiten op het terras. Het was redelijk laat, eerlijk gezegd, vroeg in de ochtend en ik had nog geen oog dicht gedaan. Ik had het een keer geprobeerd en toen praktisch alweer opgegeven. Nu zat ik op het terras dat bij onze hotelkamer hoorde en ik werd helemaal gek van mezelf. De gedachte dat de jongens dachten dat ik niet genoeg aandacht besteedde aan One Direction, of het idee dat ik Rose moest laten gaan, het sloopte me helemaal. Bij het idee dat ik haar zou moeten missen, werd ik helemaal gek. Dat ik zonder haar wakker moest worden, zonder haar thuis moest komen. Het kon niet. Ik had haar nodig, nu, voor altijd. Mijn vingers gleden over de snaren en ik liet mijn hoofd even zakken. Ik miste haar, ik miste haar zo. Ik was nu twee dagen bij haar weg en het enige waar ik aan dacht, was haar. Misschien was het ook wel overdreven, maar ik was verliefd. Nooit zo verliefd geweest als nu.
'Hallo?' haar schorre stem klonk door de telefoon en ik leek mijn stoere zelf even te verliezen.
'Ik mis je zo erg. En de jongens die denken.. ik hou van je Rose, ik mis je zo.' Mijn stem brak bij de eerste zin en ik drukte snel mijn tranen weg vanuit mijn ooghoeken. Ik huilde niet snel, zeker niet, maar het was te veel. Twee dagen lang heb ik hun boze blikken en preken over kiezen moeten aanhoren. Ik was er een beetje zat van. Ik wilde terug naar huis, terug naar haar..
'Niall! Liefje, are you okay? Je belt op zo'n apart tijdstip. Talk to me.' hoorde ik haar zachtjes fluisteren. Mijn zinnen maakte geen normale volgorde meer en ik brabbelde wat woorden. Het kwam er meer op neer dat ik haar nog een paar keer vertelde dat ik haar zo miste en het bleef stil aan haar kant, ik wist dat ze naar me luisterde. 'Liefje, ik mis jou ook, heel erg zelfs, maar dat maakt de situatie niet anders. One Direction heeft je nodig. Jij bent een deel van hun. Je hebt miljoenen fans. Geloof me, ik ben echt helemaal weg van je, maar de jongens hebben je nodig. Morgen – oftewel vanavond – ben je hier weer, dan beloof ik dat ik op je zit te wachten, klaar om je op te vangen, maar beloof dan dat je er nu nog iets van maakt.'
'Ik hou van je,' verzuchtte ik nu, terwijl ik me weer had vermand en mijn hoofd op mijn gitaar liet steunen. Ik hoorde haar zachtjes grinniken. Vervolgens vroeg ze of het verder wel leuk was..
Zonder het te beseffen waren we twee uur verder voor we ophingen. Ik hoorde haar gapen en besefte me nu pas dat Nando's al haar tijd weer nodig zou hebben vandaag. Ik wou er net over beginnen, toen ze alweer begon te praten.
'Hey liefje, het is zo vroeg, ik ga nog even slapen. Ik ben wel vrij vandaag, maar je komt redelijk laat pas thuis en ik wil dan wel wakker zijn. Don't worry too much. Je bent zo geweldig. Geloof me, alles komt goed. Nu lekker je bed in en nog een paar uurtjes slapen. Je hebt ze nodig, liefje. Ik hou van je!' met die woorden nam ik kort afscheid van haar en werd het gesprek gesloten. Tweeenhalf uur hadden we gebeld. En het leek zoveel minder. Ik pakte mijn gitaar op, stond op en wandelde zachtjes naar binnen. Ze had me verteld dat ik moest gaan slapen voor die paar uurtjes die ik nog had en ik volgde haar advies dan ook braaf. Ik kleedde me snel om en dook mijn bed in. Ik staarde even naar de klok. Ik had om precies te zijn nog een uur voor de wekker zou gaan..eigenlijk maakte het ook niks meer uit..