Part 55.

Niall Horan.
'Niall, kunnen we even praten?' We zaten in de auto onderweg naar het vliegveld en de jongens keken me even aan. Liam zat voorin en was druk aan het bellen, terwijl de drie jongens me even doordringend aankeken. Ik had ze praktisch de hele dag nog niet aangekeken en kennelijk hebben ze het door.
'Gaan jullie weer over Rose beginnen? Anders kan ik beter mijn tijd ergens anders aan besteden.'
'Niall, doe nou niet zo. Je weet dat we het niet slecht bedoelen. We vinden jullie perfect passen, maar je moet ook je aandacht houden bij One Direction. En nu is het allemaal nog leuk met Rose, maar wat als dat vervaagd? We gaan over twee weken op tour, voor best wel lang en je zal haar dan niet zien.'
'Bedoel je nu dat we uiteindelijk uit elkaar zullen zijn?' vroeg ik hun nu verontwaardigd. Het feit dat ik de laatste dagen niet echt had geslapen, begon nu al redelijk zijn tol te eisen en ik was moe, maar niemand leek dat te zien. En misschien was dat ook maar goed. Ik zou later wel bijslapen. Niet nu, ik moest me focussen op One Direction en ondertussen mijn relatie met Rose onderhouden. Want ik wilde beide niet kwijt. Echt niet. 'Ik weet dat jullie Rose niet mogen en boos op me zijn, maar dat recht hebben jullie niet. Ik hou van Rose, en niets houdt ons uit elkaar. One Direction is mijn leven en ik zal daar dan ook altijd mijn inzet voor behouden. Maar wat jullie nu doen is gewoon niet redelijk.'
'Je hebt ons een beetje verkeerd begrepen, denk ik dan.' mompelde Harry nu. 'We haten Rose niet, ze is echt hartstikke lief, maar we moeten grenzen stellen, straks gaat One Direction er wel onder lijden en dat willen we alleen maar voorkomen. En we weten dat je voor One Direction leeft, dat doen we allemaal. We willen alleen voorkomen dat je je relatie met Rose voor One Direction zou zetten..'
'Ik zet jullie niet voor Rose, verdomme. One Direction betekent zoveel voor me. Rose ook, maar dat is anders. Stop nou gewoon met denken dat ik One Direction zal laten vallen. Dat gaat niet gebeuren oke. Zelfs niet als jullie me allemaal weg willen hebben. Ik hou van wat ik doe en ik ga het niet opgeven. Bij deze is dit gespreksonderwerp gesloten. Laat me jullie er ook niet meer over horen, want dan hebben jullie echt een probleem.' Ik keek ze even boos aan en ik merkte dat ze geschrokken waren van mijn uitbarsting. Nou mooi, ze mochten weten wat ze me de laatste dagen hebben aangedaan. Ik heb nog nooit zoveel in twijfel gezeten over mezelf. Ik heb nog nooit zoveel nagedacht, omdat hun het me hebben aangepraat. Ik heb me nog nooit zo ongewenst gevoeld. Nog nooit.
'Niall, we bedoelde het helemaal niet zo. Kunnen we alsjeblieft weer normaal tegen elkaar doen?' vroegen de jongens nu en ik knikte nors, voor ik me half omdraaide en uit het raam staarde. Ik was boos en niet zo'n klein beetje ook. Ik weet niet of het aan mijn slaapgebrek lag, maar alles werd even vermoeider en groter met de minuut. Mijn lichaam schreeuwde praktisch om slaap, maar ik had daar geen tijd voor. We hadden nog drie weken intensieve rehearsals voor we zouden vertrekken naar Paris, waar we onze tour zouden lanceren. Alle concerten in onze tour waren uitverkocht, iets wat de druk nog net iets hoger legde. Het werd een zware tijd en ik zou geen tijd hebben met Rose, maar voor een keer, moest dat maar. De tour was belangrijk, de jongens waren boos op me en ik moest bewijzen dat One Direction zo belangrijk voor me was. Louis keek me even aan. 'Nialler?'
'Ik haat jullie zo erg, he.' verzuchtte ik. De jongens lachte even en trokken me kort in een knuffel.
'We houden ook van jou, Nialler! We dooo!'