Part 57.

Rose Watkins.
Dagenlang had ik toe moeten kijken, kijken hoe hij zichzelf uitputte. Slapen deed hij niet, ik kon het weten, ik was net zoveel wakker als hem, en de wallen onder zijn ogen werden steeds groter. Ik maakte me zorgen, een break down lag niet ver voor de deur en dat was echt alles wat ik wou voorkomen. Ondertussen ging alles gewoon door. De tour van de jongens naderde sneller dan ik had durven denken en ik wist op dit moment even niet of het wel positief was. Niall had zichzelf helemaal gesloopt, het was alsof hij zelfs op zijn laatste loodjes liep. Het was gewoon niet goed. Liam had hem er al over aangesproken, maar hij hield stug bij voet dat alles prima met hem ging en dat hij genoeg slaap kreeg.
'Goedemorgen!' Kim kwam de woonkamer binnengesjokt in een paar kledingstukken van Liam en ik keek even op naar haar. Ik was niet de enige die me zorgen maakte over iemand. Kim had me al een aantal keer aangesproken dat ik meer moest gaan slapen of anders minder moest gaan werken, voor het helemaal verkeerd zou gaan. “Je wilt toch niet dat je hem niet kan opvangen als hij instort?” 'Heb je nou al een beetje geslapen? Je ziet er niet uit.'
'Bedankt.' antwoorde ik met een glimlach. Ze keek me even bezorgd aan, terwijl ze op de stoel neerplofte en zuchtte toen. Ze gebaarde dat ik moest gaan praten. 'Ik maak me gewoon zorgen. Hij heeft weer de hele nacht lopen draaien en aan zijn ademhaling kon ik horen dat hij niet sliep. Hij sloopt zichzelf, put zichzelf helemaal uit. Het is gewoon niet goed. One Direction geeft hem zoveel druk.'
'Praat met hem, je bent praktisch de enige die hem aan het denken krijgt. Ik geloof ook dat je hem niet meteen aan het slapen krijgt, maar je weet hoeveel hij op je mening rekent.' zei Kim nu. 'Kijk me niet zo aan, je weet dat ik gelijk heb. Liam heeft het geprobeerd en hij luisterde simpelweg gewoon niet.'
Ik wilde wel met hem praten, echt, maar iets hield me tegen. Misschien wel het feit dat ik hem de laatste keer haar aangesproken over One Direction en dat gesprek totaal niet verliep zoals ik had verwacht. Ik wilde gewoon niet dat hij boos op me werd of op me zou worden, maar aan de andere kant. Dit moest stoppen, hij sloopte zichzelf, het was mede mijn taak om hem weer terug op zijn benen te krijgen, want dit sloopte me gewoon om aan te zien. Misschien moest ik het maar gewoon proberen, op hoop van zege dat hij het nu anders op zou pakken dan vorige keer..

'Niall?' het was behoorlijk donker in de slaapkamer en een kort gemurmel liet me bevestigen dat hij nog altijd wakker was. Niet gek, hij sliep gewoon niet goed. Ik wandelde naar het bed en knipte het nachtlampje aan, waarna ik naast hem ging liggen en het dekbed over me heen trok. Hij draaide zich om en keek me vragend aan. 'Ik maak me zorgen om je.'
De glimlach op zijn gezicht zakte langzaam weg, waardoor zijn vermoeidheid nog erger leek. De wallen waren niet te missen en de blik in zijn ogen vertelde me meer dan genoeg. Hij zat er helemaal door heen. De energie in zijn lichaam was zo laag dat hij amper iets kon doen. Het wekte zoveel medelijden, zoveel zorgen. Ik wilde hem niet zo zien. 'Waarom?'
Zijn stem klonk bot en meteen had ik spijt dat ik dit gesprek uberhaupt was aangegaan. Hij zou het niet leuk vinden als ik ook nog eens de feiten in zijn gezicht drukten. Niet nadat Liam dit al had gedaan, maar ik was nu begonnen en nu moest ik het wel afmaken. 'Lieverd, kijk naar jezelf.. je bent helemaal gesloopt. De vermoeidheid druipt van je gezicht af, je slaapt niet – nee, niet gaan ontkennen, ik heb nachten wakker gelegen en ik heb genoeg bewijs om te beweren dat het zo is – Daarom maak ik me zorgen om je. En ik ben niet alleen. Liam maakt zich net zo druk om je.'
'Jullie moeten jullie met jezelf bemoeien. Het gaat prima met me. Ik geniet van alles wat er om me heen gebeurd, jullie weten niet waar jullie het over hebben.' ontkende hij hard en ik keek hem even aan.
'Niall, ik ben je vriendin, ik –.'
'Yeah, for now.' Zijn woorden kwamen als een steek aan en ik voelde de tranen vrijwel meteen opkomen. Wat had dat nou weer te betekenen?
'Wat bedoel je daar mee?!' vroeg ik nu schor en hij draaide zich om. Het feit dat hij me nu negeerde kwam nog harder aan en ik stapte uit bed. Hij draaide zich niet om, maar ik wist, ik wist gewoon dat hij me volgde waar ik ook ging. En ik ging. Naar huis, want kennelijk hoorde ik hier niet. Niet hier, niet bij hem..