Part 58.

Rose Watkins.
k wilde net het appartement verlaten, toen ik een zachte stem in de gang hoorde. Zayn, die wakker was om een kop thee voor zichzelf te maken, stond niet zoveel verderop en keek me verbaasd aan. 'Rose? Waar ga je heen zo laat? Weet je wel niet hoe koud het is buiten?'
Het duurde niet lang voor hij mijn gezicht, oftewel mijn tranen, zag en kwam naar me toe. Hij greep mijn hand vast en trok me langzaam mee de woonkamer in, waar hij het licht aanknipte en me praktisch naar de bank toe duwde. Hij wandelde al richting de keuken en ik zocht een manier om alsnog weg te kunnen, maar hij draaide zich kort om. 'Ik weet dat je het wilt, maar waag het niet om weg te lopen. Ik ben zo terug.'
ik zuchtte en liet de tas op de grond vallen. Ik had zo'n beetje bij elkaar geraapt wat ik kon vinden en was vastbesloten maar meteen te gaan, maar natuurlijk werd dat voorkomen. Niet veel later kwam Zayn de kamer binnen met koppen warme chocomel in zijn handen. Hij zette ze voorzichtig op het koffietafeltje en plofte toen naast me neer. Ik droogde snel mijn tranen aan het dunne vestje wat ik had gepakt en probeerde hem lachend aan te kijken. Dit faalde behoorlijk en hij had het door.
'We kunnen hier de hele nacht blijven zitten en nietszeggend onze choco opdrinken, om vervolgens weer naar bed te gaan of je gaat me vertellen wat er aan de hand is en waarom jij om half twee 's nachts in godsnaam over straat wilde gaan in Londen. Weet je wel niet hoe gevaarlijk dat is!' mompelde Zayn bezorgd. Hij had gelijk, het was niet prettig om 's nachts alleen door Londen te wandelen. Rare figuren en vooral zwervers zwierven dan nog vrolijk rond op straat en dat waren niet echt mensen waar ik mee om zou willen gaan. Hij boog voorover, pakte een van de mokken en duwde die in mijn handen. Hij bleef me afwachtend aankijken en ik kon dan ook niet niet zeggen wat er was.
'Ik hoor hier niet..' mompelde ik zachtjes en ik zag aan zijn gezicht dat hij wachtte op verder uitleg. 'Ik heb het gevoel dat het tijd is om naar huis te gaan, voor er dingen gebeuren die ik liever niet zie.'
'Jullie hadden ruzie?' vroeg Zayn nu en ik knikte kort. Hij raadde verder, maar kwam uit bij hele andere dingen dat dat er echt was en ik besloot hem maar te vertellen wat er was gebeurd. Hij luisterde aandachtig en keek af en toe redelijk verbaasd, aangezien hij ons alleen kende als we lief en schattig bij elkaar waren. 'Oh, maar Rose, hij houdt van je, echt waar. Dat kan je gewoon aan hem zien.'
'ik zei dat ik het recht had om me met hem te bemoeien, omdat ik zijn vriendin was en toen zei 'yeah, for now.'' mompelde ik kort en ik zag de verslagenheid even in zijn ogen.
'Ik weet bijna honderd procent zeker dat hij het niet zo meende. Hij is moe, dat merken wij en jij natuurlijk ook. Hij heeft zo zijn buien, maar hij zegt dan dingen die hij niet meent..' zei Zayn nu. Hij keek me even kort aan en legde toen zijn hand op de mijne. 'Dat is geen reden voor zo'n schattig meisje als jij om 's nachts de straat op te gaan om terug te lopen naar huis. Zeker niet met al die enge figuren van tegenwoordig. Dat willen wij niet zien, maar Niall al helemaal niet. Je bent zijn alles.'
Ik keek hem even twijfelend aan en hij zag het.
'Als je nog steeds wilt gaan, wacht dan tot morgen vroeg. Ik ben er toch altijd eerder uit dan de jongens, maar dan weet ik in ieder geval dat je veilig bent, oke?' vroeg hij nu. We hadden bijde de chocolade melk op en ik zag aan hem dat hij naar bed wilde. 'Ik ga slapen, morgen weer een lange dag. Kijk een beetje tv, denk erover na. Hij houdt echt heel veel van je.'
Ik knikte en keek hem even dankbaar aan. 'Dankjewel, Zayn, voor alles.'
Hij boog naar voren, drukte een kus op mijn wang en wandelde toen naar de deur. 'Anytime, Rose. Slaap lekker alvast. En beloof me, nog niet weggaan!'