Part 59.

Rose Watkins.
Zayn hield zijn woord en schudde me die ochtend zachtjes wakker. Ik wist meteen wat ik moest doen en nam afscheid van hem. Kort daarna had ik het appartement al verlaten. Het was redelijk fris buiten en ik sloeg mijn armen over elkaar om wat meer warmte op te vangen. Het begon al minder donker te worden en ik keek even op naar de Big Ben, die nu praktisch voor mijn neus lag. Ik leek even afgeleid door de mooie verlichting die de famous toren bevatte en wandelde toen door. Ik was bijna thuis, toen ik mijn telefoon voelde trillen. Ik haalde hem tevoorschijn en zag Niall's naam staan. Zonder erbij na te denken stopte ik de telefoon weer weg en liet ik hem gewoon afgaan. Hij zou vanzelf wel een keer uit gaan. Zijn woorden van gister hadden me echt pijn gedaan en ik wilde dan ook niet met hem praten nu. Misschien was het zelfs beter als we afstand namen. Hij had het kennelijk te druk met niet slapen en we hadden te vaak op elkaars lip gezeten, waardoor het nu alleen maar erger leek te worden.
Ik viste de sleutel uit mijn tas, terwijl ik het pad naar mijn huis opwandelde. Ik merkte ook op dat mijn moeders auto weg was en herinnerde me toen dat ze een sms had gestuurd. Ze zou – voor als ik een keer thuis kwam – een week weg zijn met haar vriend. Iets wat niet helemaal verkeerd was. Ik zou het hele huis voor mezelf hebben. Ik deed de deur los en wandelde naar binnen. Ik woonde nog niet echt lang bij de jongens, maar was in die tijd niet meer terug naar huis geweest en ik merkte nu pas op hoeveel ik het miste. Ik legde mijn spullen neer naast de trap en wandelde naar boven om als eerste te douchen. Ik had niet al mijn kleding meegesleept naar Niall en dat was maar goed ook. Ik viste snel een makkelijke broek met een trui uit de kast en wandelde naar de badkamer om even snel te douchen.
“Veilig thuis gekomen, weglopertje? X Zayn.” Ik had redelijk snel gedoucht en lachtte even kort om het smsje van Zayn. Ik had nog een paar gemiste oproepen van Niall en zuchtte. Ik wilde niet met hem praten, maar aan de andere kant.. hij was moe, en ik ging gewoon tegen hem in. Natuurlijk kreeg ik dan zo'n reactie. Het kon gewoon niet anders. Ik plofte even neer op het bed. Moest ik hem nou iets sturen of moest ik hem gewoon laten gaan voor een paar dagen?

Ik hing heerlijk op de bank, toen de bel ging. Het was al best laat in de avond. Ik had de hele dag niks anders gedaan dan op de bank gehangen, wat geslapen en wat televisie gekeken. Gegeten had ik niet, ik had geen honger. Niall had ik nog niet gesproken en na de laatste poging van vanmiddag, was hij ook gestopt met proberen. Zayn had me wel gesmst dat ik misschien maar even met hem moest praten, maar ik had me daar van afgezonderd en staarde even naar het raam. Wie kon er nu voor de deur staan? Ik wandelde naar de deur en trok die open. 'ROSIIEEE! Ik dacht, ik ga maar even kijken bij de wegloopster. Waarom ben je nou gegaan?'
Kim kwam binnenwandelde en ik sloot de deur. Natuurlijk had ik haar kunnen verwachten. 'Wie heeft je gestuurd? Heeft Niall je gestuurd?'
'Nee joh gekkie! Vriendinnen instinct.' ik merkte dat ze mijn blik ontweek en toen ik die van haar trof knikte ze. 'Misschien wel een beetje. Eerder Liam, hij had Zayn gesproken en die vertelde over wat jij had verteld en toen kreeg Liam medelijden, maar hij zou met Niall gaan praten en ik met jou. Jullie horen bij elkaar, waarom zijn jullie zo aan het vechten.'
'Wat heb je van Zayn gehoord?' vroeg ik haar nu en ze keek me even aan. Ik kreeg meteen bevestiging dat ze gewoon alles wist. 'Als je dat begrijpt, snap je waarom ik nu hier zit, in plaats van thuis, om op hem te wachten. Ik wil weten waarom hij zo iets zei. Het doet pijn weet je. En ga niet zeggen dat hij het niet meent, want als hij het niet gemeend had, had hij het waarschijnlijk ook niet gezegd.'
'Rose.'
'Nee, ik wil het niet horen. Laten we televisie kijken. Er komt een leuke film op.'