121~

Nicole PoV
'Waarom moet het allemaal zo gaan?' vroeg ze snikkend. 'Mensen zeggen dat het het lot is.' antwoordde ik op mijn beurt. 'Ik haat mijn lot.' 'Dat weet ik.' weer tranen, liters tranen. ik gaf haar een kus op haar hoofd. De bel ging weer.. Waarschijnlijk Tom. Alyona moest maar open doen, misschien zou Tom weggaan als hij haar zag. Hij moest nu niet proberen om Laura te zien te krijgen. 'Het zou voor iedereen gemakkelijker zijn als ik dood was.' zei ze zacht, het was amper luider dan gefluister. 'Natuurlijk niet, lieverd. Trouwens, als je nu zou doodgaan, zou je het nooit meer kunnen bijleggen. NIet met Thalia, niet met Tom.' zei ik. Ze keek met een ruk op. 'Ik wil Tom nooit meer zien!' schreeuwde ze. het was een tijdje geleden dat ze nog zo gereageerd had. Wat mijn meisje niet allemaal moest doormaken. 'Dat weet ik, maar je moet sterk zijn Laura, je moet het uitpraten. Je bent volwassen.' zei ik. ze schudde haar hoofd. inderdaad, nu was ze weer even mijn doodsbange, verdrietige kleine meisje van 12. Heartbroken, helemaal kapot, ik vroeg me af of ze ooit nog normaal zou kunnen doen tegen Tom, of gelijk welke jongen. Dit moest ze nu oplossen. 'Mamma! Hij gaat naar boven komen, zegt 'ie!' riep ALyona van beneden. ik keek op. ALs TOm dacht dat hij het Laura nog moeilijker kon maken, had hij het mis. 'Ik ben zo terug, ik stuur hem weg.' zei ik tegen Laura, vlak voor ik de deur uitging. ze leek banger dan ooit. Ze wou niet dat anderen haar zo zagen, maar dit kon ze niet alleen. Op zo'n momenten heb je ouders... Tom stond inderdaad beneden aan de trap. ik liep naar beneden, hij leek rond me heen te keken, op sporen van Laura. 'Is alles goed met haar?' vroeg hij zacht. ik schudde mijn hoofd. 'Het zal nooit meer goed gaan met haar, TOm.' zei ik hard. Ik wist dat ik niet zo moest reageren, maar toch.. ik ben een moeder, en moeders nemen hun kinderen boven alles. 'Kan ik haar zien, misschien kan ik...' ik stak mijn hand op. 'Dat zal het alleen maar erger maken voor haar. Ze wil je niet zien.' zei ik.