O67

Met een zucht liep ik een aantal weken later het schoolplein weer op. De bel weerklonk en snel vluchtte ik naar binnen. Stomme wekker, waarom ging je dan ook niet af! Ik haastte me naar mijn kluisje en maakte die snel open, voordat ik mijn jas erin gooide en mijn boeken snel pakte. Vervolgens gooide ik hem weer dicht en draaide me om. En schrok me vervolgens dood. Stond hij daar nou echt? Nee! Ik kneep mijn ogen even stijf dicht en opende ze toen weer, maar hij was dit keer echt verdwenen. Ik geloofde mijn eigen ogen niet, ik kon niet geloven dat hij daar stond? Ben ik nou wel echt krankzinnig geworden? Of slaap ik nog? Ik kneep even in mijn arm, wat pijn deed en dus wist ik dat ik niet sliep. Ik haalde even diep adem en liep naar mijn les toe, proberend niet aan hem te denken. Het kan toch niet dat hij hier is?