Part 63.

Rose Watkins.
'Liefje toch.' Kim begroette mijn moeder kort, voordat ze naar me toe rende en naast me op de bank plaatsnam. Ze trok me in een stevige knuffel en ik zuchtte even. Ik was eindelijk een beetje van mijn tranen af, maar nu ze me zo lief knuffelde, konden ze zich alweer opmaken voor een nieuwe huilronde. Ze liet me los en keek me even aan. 'Het zat er al een beetje aan te komen, he?'Ik knikte. 'We vochten zoveel en nu weer en- ik wil hem niet kwijt, hij is alles voor me, maar dit kan niet zo langer. Ik mis hem, de oude hem, diegene die met me vocht om een afstandsbediening, diegene die me zo heerlijk kon knuffelen, diegene die me omver liep. Zijn ogen zijn niet meer hetzelfde als toen. Ik mis het.'
'Je weet toch wel dat zijn liefde voor jou niet weg is? Hij houdt kapot veel van je, liefje, maar hij heeft het een beetje lastig met de band momenteel. Hij niet alleen, het sloopt hun allemaal. Bij de andere zie je het alleen niet, omdat ze single zijn. Liam heeft ook zo z'n dagen. Weet je hoe trots Niall ruim een jaar geleden het appartement binnen wandelde? Hij had het meisje van zijn dromen en niks leek hem gelukkiger te maken. De grijns was voor dagen op zijn gezicht en niemand kon dat tegenhouden. Jij zorgde daarvoor. Hij hield toen al van je en die liefde is niet zomaar weg. Hij is gek van je en dat moet je wel in je achterhoofd houden.' 
'Ik weet dat hij van me houdt.' Ik veegde mijn tranen weg en keek even naar het koffietafeltje. Mijn telefoon leek non-stop af te gaan, iets wat me behoorlijk zwaar viel. 'Het gaat hier niet om of we van elkaar houden of niet. Begrijp het nou. Ik wil niet elke keer met hem vechten. Ik wil niet dat hij telkens zo boos is op me. Ik wil gewoon bij hem zijn, in zijn armen zitten en niks zeggen.'
'Dat snap ik.' Ze keek even de kamer rond. Niemand was die ruzie vergeten. Iedereen stond erbij, terwijl Niall en ik de meest verschrikkelijke dingen tegen elkaar schreeuwde. Ze stonden er allemaal bij. Een vlaag van hem in de keuken schoot door me heen en een wolk van schuldgevoel overviel me. Tranen stroomde over mijn wangen met een noodtempo en ik liet mijn hoofd zakken. Mijn vriendje had het zwaar en ik liet hem gewoon vallen. Wat was ik voor een vriendin? Ik moest hem bijstaan, hem laten merken dat ik gek van hem was, onvoorwaardelijk van hem hield. Dat we alles aankonden, dus ook dit. Maar nee, ik rende weg, harder had ik niet kunnen lopen. En nu huilde ik dat ik wou dat onze relatie niet zo was. Ik was zo'n slechte vriendin, ik had niet eens recht op hem.

Niall Horan.
'Niall, waar ben je nou toch mee bezig?' Liam kwam de keuken binnengelopen. Ik lag met mijn hoofd op mijn armen - die zich op de tafel bevonden en zag niets meer dan mijn trui, maar ik herkende zijn stem uit duizenden. Mijn vest was behoorlijk nat geworden, aangezien ik een pittige huilbui achter de rug had en haalde mijn schouders op. Wat maakte het ook allemaal nog uit. Rose was weg en zou niet meer terug komen. Ik had de liefde van mijn leven praktisch de deur uitgejaagd en ik kon niemand anders dan mezelf de schuld geven. Ik had haar slecht behandeld, ik had tegen haar geschreeuwd, ik had haar genegeerd. En toch was ze al die tijd gebleven. Logisch dat ze een keer zou opgeven en niet zou luisteren naar mijn gesmeek. Logisch dat ze niet meer bij me wilde zijn. 'Je sloopt jezelf, en nu heb ik het niet eens over Rose, die zich kapot veel zorgen maakt en je mist. En eerlijk gezegd, we missen je allemaal wel een beetje. Neem wat meer rust, ik weet dat deze periode zwaar is en dat alles belastend is, maar juist nu is het belangrijk dat je goed slaapt en eet, en zelfs dat vertik je. Ga naar je kamer, duik je bed in, slaap goed uit en laat je dan verwennen door Harry die vast wel iets lekkers voor je maakt.'
Koppig schudde ik mijn hoofd. 'Ik moet naar Rose.'
'Nee, Rose loopt niet voor je weg. Die zit er morgen ook nog, ga slapen. Pak die rust en ga volledig uitgerust naar haar toe. Daar heeft ze veel meer aan.' Zei Liam nu, waarschijnlijk niet beseffende dat we morgen zouden vertrekken voor de tour. Ik keek hem even aan en stond op. 'Slaaplekker.'
'Ja, bedankt.' Mompelde ik moeilijk, voordat ik de keuken verliet en naar de slaapkamer wandelde. Even staarde ik naar het verlaten twee-persoonsbed. Ik was er zo aan gewend dat ze gewoon standaard naast me lag, dat ik het haar nooit meer vertelde hoe speciaal ik het eigenlijk vond. Ik was gewoon echt een klootzak.. Ik verdiende haar niet..

Hoi schatjes, jullie vragen je af waarom ik zo rustig typte dat Louis me volgt op twitter, maar ik heb gewoon de hele dag lopen fangirlen vanwege dat hij het deed. je wilt echt niet weten hoe hard ik heb gegild. . Maar ik heb een vraag voor jullie! Ik wil een beetje weten wat jullie willen lezen in part 2. Dus ik heb een poll voor jullie gemaakt. Stem daarop! KLIK KLIK KLIK KLIK daaaag liefjes <3.