Part 64.

Niall Horan.
Nog maar net twee dagen onderweg en slechter dan dit kon ik me niet voelen. Ik had nergens zin in, ik at bijna niks en praatte bijna niet tegen de jongens. Ik was er kapot van. Ik was haar kwijt. Zonder twijfel, de rust die we volgens haar zouden moeten hebben, zou uitlopen in een break up. Daar konden we zowat woorden op leggen. Ik zou haar voor altijd kwijt zijn en dat was echt niet wat ik wilde. Ik had haar nodig, nu, voor altijd en met deze afstand kon dat simpelweg niet. Ik voelde hoe een hand op mijn schouder werd gelegd en zag dat Zayn naast me kwam zitten. De blik op zijn gezicht stond bezorgd, maar het deed me helemaal niks. Door hem zou ik Rose niet terug krijgen. Door hier in deze tourbus te zitten, zou ik haar niet terug krijgen. 'Bel haar op, ze wilt vast met je praten.'
Ik keek hem even kort aan, hij knikte en schoof mijn telefoon in mijn handen. Zonder te aarzelen toetste ik haar nummer in en liet ik de telefoon overgaan. Ik had geen idee wat ik moest zeggen om het goed te maken, wat ik moest zeggen als ik haar eindelijk weer zou horen, maar ze moest opnemen. Ik wilde haar stem horen, die lieve fantastische stem. Bij de derde keer leek het voor even dat ze opnam, maar de voicemail nam het werk over. “hey, this is Rose! Leave me a message and i'll call you back!” zuchtend drukte ik het gesprek weg en ik keek hem even aan. 'Niall, ga naar haar toe. Zeg haar dat het je spijt, dat ze meer voor je betekent dan ieder ander op deze wereld en maak het goed. Jullie horen bij elkaar, het zou zouden zijn als het over gaat. Dat ben je met me eens toch?'
Ik knikte. 'Ik kan niet terug, we hebben morgen dat concert. Daarna moeten we alweer door.'
'Koop een vliegticket dat achter dat concert aansluit en vlieg – als alles weer goed is – terug naar de plek waar wij dan zijn. Win haar terug, Niall. Ze is het beste wat je is overkomen.'

Rose Watkins.
Met een zucht liet ik me even op de stoel vallen. Ik was kapot, heel Nando's was schoongemaakt en de lange werkdag van 12 uur was eindelijk af. Het was nu vlak voor enen 's nachts en ik was bekaf. Ik moest ook nog terug naar huis, in het donker, alleen. Als Zayn dit gehoord zou hebben, zou hij helemaal boos op me zijn geworden, maar het kon niet anders. Ik greep naar mijn tas en zocht mijn telefoon op. Mijn hart sloeg een slag over toen ik Niall's naam zag staan. Hij had me gebeld. Na ons laatste gesprek had hij niet meer gebeld of gesmst, maar ik had nu een gemiste oproep. Ik had zijn telefoontje gemist. Zonder er bij na te denken had ik zijn telefoonnummer al ingetikt en op het groene hoorntje gedrukt. De telefoon ging maar twee keer over en werd toen opgenomen. 'ROSE!'
'hey.' het klonk kleiner dan ik had verwacht. Ik was teleurgesteld. Geloof me, ik vond Zayn echt heel lief, maar ik had gehoopt Niall aan de lijn te krijgen. 'Is Niall er toevallig?'
'Hij ligt te slapen, lieverd, ik loop even naar hem toe, hoor!' ik hoorde wat gestommel. Ik kon hem Niall niet wakker laten maken. Het was al een wonder dat hij sliep. Hij vroeg me ondertussen hoe het met me ging, terwijl ik zijn voetstappen kon horen.
'Maak hem niet wakker, hij heeft het nodig. Ik ben blij dat hij slaapt.' mompelde ik tegen de telefoon en Zayn begon te vertellen dat de jongens hem nu redelijk vaak naar bed stuurde zodat hij zijn slaap bij kon halen. Iets wat me opvrolijkte, aangezien hij oververmoeid was en slaap dus echt nodig had. 'Gaat het voor de rest wel goed met hem? Ik snap het als je het niet wilt zeggen..'
'to be honest, hij is een mess. Zelfs als hij wel genoeg heeft geslapen. En ik weet dat ik je dit niet moet zeggen, maar hij heeft je echt nodig en ik weet jij hem ook..'
Ik had hem ook nodig, meer dan ik ooit toe had durven geven, maar hij was hier niet en dat, was misschien nog wel het moeilijkst van allemaal..