~6~ Secret Smile

Net wilde ik de gordijnen dicht doen toen ik Draco zijn toverstok zag pakken vanuit zijn gewaad. Op zijn lippen kon ik de spreuk ontcijferen waarmee hij Harry vervloekte. 'Tarantellegra!' Riep Draco over het lege veld. En Harry's benen begonnen aan één stuk door te dansen. Snel draaide ik me om en holde de marmeren trap af naar de begane grond, waarbij ik een keer struikelde over mijn jurk-waarvan ik niet snapte hoe dat kon... Ik was toch niet gekrompen...? Was ik al zó oud? Oh ja... Ik was oma, dat was waar ook...- Ik liep wat langzamer dan eerst het kolossale veld op, en zag nog net hoe een van onze huiselfen verschijnselde, op de huiselfen-manier.
Ik moest een heel eind lopen voordat ik bij Harry was, en op die lange tocht moest ik telkens opnieuw mijn best doen om niet ontzettend hard te lachen. Want Harry zag er echt hilarisch uit, met een knalrood hulpeloos gezicht en beentjes die heel idioot bleven trappelen onder hem.
Harry's bril gleed van zijn neus, en vanaf nog ongeveer twintig meter afstand kon ik zien dat onder de soort van driehoek, die zijn benen vormden omdat ze zo snel bewogen, Harry's bril werd platgestampt. En ik begon weer wat sneller te lopen. Snel hief ik mijn toverstok op, en Harry stopte uitgeput met idioot dansen. (Wat ik stiekem toch wel jammer vond...) Harry bleef staan en leunde buiten adem op zijn knieën.
'Reparo' zei ik, nadat ik harry's bril, of eigenlijk, wat er nog van over was, had opgeraapt. En ik gaf hem terug aan Harry, die mij met open mond aan staarde. Ik zuchtte.
'Als je oma ben ik verplicht om voor je te zorgen. Ik wil je alleen waarschuwen voor mijn neefje... Hij kan nogal arrogant zijn.'
En toen draaide ik me om, en begon weer aan het langen eind terug naar mijn slaapkamer...