Part 66.

Rose Watkins.
Een flits schoot door de kamer, waarna een harde knal volgde. Het originele weer in Engeland. Regen, veel regen en natuurlijk onweer. Ik schoof de gordijnen in mijn slaapkamer dicht en wandelde toen naar het bed toe. Het was al behoorlijk donker buiten en mijn nachtlampje zorgde enkel voor licht in de kamer. Ik sloeg het dekbed opzij, stapte in bed en sloeg vervolgens het koude deken over me heen. Ik keek even opzij en staarde naar het fotolijstje dat op mijn nachtkastje stond. De foto van hem en mij in Mullingar en blinkte zowaar in het licht en glimlachte kort. Ik miste hem zo. Hij gaf zoveel voor me op, hoe kon ik ook boos op hem zijn. Nog een flits volgde en ik zuchtte, terwijl ik het licht uitknipte. Tijd om te gaan slapen, in de hoop dat ik hem morgen nog wel even kon spreken. Ik wou alleen zijn stem horen, dat is alles. Alleen zijn stem, die me zou vertellen dat alles goed zou komen.. ik wilde alleen die drie woorden horen die hij zo goed kon zeggen. Dat was alles..

Een zachte ding maakte me wakker uit mijn korte slaap. Ik had een korte blik op de wekker geworpen en merkte nu op dat het tien over twee 's nachts was. Welke normaal gefatsoeneerde persoon belde er nou aan om tien over twee 's nachts? Ik stond op, pakte snel een trui en trok die over mijn pyjama aan. Ik knipte op de gang het licht aan en wandelde naar beneden. Ik wou voorkomen dat ik van de trap zou vallen 's nachts alleen omdat iemand aan zou bellen. Ik wandelde naar de deur en trok die toen open. Mijn mond viel open, toen ik zag wie er stond. Helemaal natgeregend, met lichtrode ogen. Zijn prachtige blonde haren plakte aan zijn voorhoofd en zijn ogen stonden vol spijt. 'Ik weet dat je boos op me bent en daar heb je al het recht toe. Maar ik hou van je. Alleen van jou. Je bent alles voor me, je bent de enige reden dat ik opsta elke ochtend. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als nu, als bij jou. Elke keer als ik je zie, slaat mijn hart een slag over. Elke keer als ik je stem hoor, voel ik die vlinders in mijn buik. We horen bij elkaar, nu tot aan het einde. Ik hou van jou, alleen van jou.'
Ik keek hem aan. Zijn ogen spraken de waarheid, hij meende elk woord wat hij net had gezegd. Hij stond voor mijn deur, terwijl wij hij eigenlijk bij One Direction moest zijn. Hij was hier, om me te vertellen dat hij van me hield. Hij was mijn vriendje, het meeste wonderbaarlijke mens op de wereld en ik hield net zoveel van hem als hij van mij. Ik wilde hem in mijn armen trekken en zeggen dat alles oke was, zolang hij bij me was, maar ik verstarde en ik kon niets anders dan hem aanstaren.
'Don't give up on me.' fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen waren nog altijd net zo rood als net en ik merkte nu pas dat hij huilde. Hij huilde om mij. Ik schudde zachtjes mijn hoofd.
'I won't.' een miniscuul glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij pakte mijn arm vast om me naar hem toe te trekken. Hoewel de regen het behoorlijk koud maakte, kon het me niets schelen. Ik stond weer in zijn armen. Hij had me dicht tegen hem aan gedrukte en wreef even met zijn hand langs mijn wang. De blik in zijn ogen was priceless, zo mooi. Ik kon er wel uren naar kijken.
'I'm so sorry, i love you so much.' fluisterde hij bijna geluidloos, voor hij zijn lippen op die van mij drukte me hartstochtelijke kuste. Hij was terug, terug hier voor mij. De vlinders in mijn buik lieten zich drie keer zo hard gaan als normaal en ik voelde de verliefdheid opstijgen. Hij was alles, ik was zo verliefd op hem. De regen druppelde op onze gezichten, maar het maakte niet uit. Ik stond met de jongen van mijn dromen in de regen en gelukkiger dan nu kon ik niet zijn. Echt niet.