Part 18

Ik staar min of meer gedachteloos in het water van een klein stroompje dat door het bos loopt. Met mijn ogen volg ik de kleine visjes die snel door het water heen en weer zoeven, hun geur wordt vertroebeld door het water en ergens vraag ik me af hoe ze zouden smaken. Maar ze zijn zo klein, dat ik waarschijnlijk niet eens wat proef. Met een takje probeer ik vormpjes in het water te maken, maar ze vervagen te snel om er iets in te zien. Water is zo bijzonder…. Je ziet het, je voelt het, je ruikt het, maar je kan het niet pakken, niet vasthouden. Water is altijd één van de dingen geweest waar ik het aller nieuwsgierigst naar was. Ik heb het altijd eng gevonden en nooit durven zwemmen. Ondanks mijn vampierlichaam durf ik dat nog steeds niet, maar water fascineert me wel. Ik kan er uren naar kijken zonder verveelt te raken; het leeft niet, maar beweegt wel. De visjes in het water zorgen voor rimpeltjes aan het oppervlak die een mensenoog niet zou kunnen zien. Ik til het takje op en laat het dan naar beneden vallen, met een plons komt het op het water neer en zinkt langzaam naar de bodem. Door de rimpels in het water zijn de visjes nu onzichtbaar en ik concentreer me op het punt waar het takje is gevallen tot ik de visjes weer kan zien. Maar als de rimpels zijn verdwenen zie ik geen visjes. Op het wateroppervlak is een gezicht verschenen en van schrik spring ik achteruit waardoor ik met een harde knal op iets hards bots. Een bulderend gelach tettert in mijn oor en met een zucht draai ik me om. Matthew ligt schuddend van het lachen op de grond achter me. ‘Schijterd’ hikt hij. Ik zwaaide met mijn hand naar zijn hoofd, maar raakte hem niet, bang om hem pijn te doen aangezien ik een stuk jonger en sterker ben dan hij. ‘Spannend hè? Water?’ zegt hij sarcastisch. Ik kijk naar beneden, ‘voor mij wel.’
‘Oh, juist, sorry…Zo bedoelde ik het niet.’
‘Weet ik wel.’ Ik klop flauwtjes op zijn arm om zijn verontschuldigingen weg te wuiven. Even is het stil en dan springt Matthew met een schok op, ‘Zullen we dan maar!?’
‘Wat?’ zeg ik, even verward. Maar dan realiseer ik me ineens waar hij het over heeft. ‘Ja, ja! Ik ben zo benieuwd!’. Matthew stak aarzelend zijn hand uit die ik zonder aarzeling aanpakte, voor hem hoefde ik niet bang te zijn. Omgaan met Matthew voelt heel erg natuurlijk, alsof het altijd al zo gegaan is. We kennen elkaar gewoon zo goed van vroeger, ook al is het heel lang geleden, hij is nog steeds mijn grote broer en ik ben nog steeds zijn kleine zusje. Een fractie van een seconde was ik me heel bewust van zijn hand in de mijne, Grote broer, herhaalde ik in gedachten.
Zoals ik eigenlijk altijd doe probeer ik elke boom, elk takje, elk beestje in me op te nemen om maar niks te missen. Nu het eindelijk niet meer hoeft wil ik ook absoluut niks meer missen. Ik merk dat we omhoog gaan, een berg op, naast ons loopt nog steeds het stroompje water dat nu sneller naar beneden stroomt. De bebossing wordt steeds dunner en dan, ineens, zijn er helemaal geen bomen meer. We wandelen, langzamer nu, een open plek op. Het dikke gras is bezaait met donkerblauwe en gele bloemetjes die eerst mijn aandacht krijgen. Pas als ik opzij kijk en Matthews stralende glimlach zie volg ik zijn blik en zie ik waar het op gaat. De open plek ligt op een soort uitsteek op de helling en bied een overweldigend uitzicht op Portland. Het is ondertussen donker en de grote stad wordt gesierd door duizenden fonkelende lichtjes. Verschillende muziek klinkt op vanuit de vele cafeetjes en doordat er niks tussen de stad en de open plek is dat mijn gehoor belemmerd hoor ik zelfs vanaf sommige plekken mensenstemmen. Het is geen onprettige herrie, het is juist een soort zacht gemompel op de achtergrond dat ervoor zorgt dat het niet helemaal stil is. Ik wil mijn ogen sluiten om me te concentreren op wat ik nog meer hoor maar ik kan het gewoonweg niet, wat ik zie is te mooi. Ik glijd met mijn ogen over de stad tot ik de rivier vind die er doorheen stroomt en kijk verwonderd naar het licht dat weerspiegeld in het water een eigen leven leidt. Hoe het kronkelt, schittert en wiebelt, hoe het soms verdwijnt als er een boot langs komt.
‘Mooi hè?’ fluistert Matthew. Zijn stem komt achter me vandaan en ik merk dat ik naar de rand van het veld ben gelopen en met mijn tenen bijna over de rand heen hang. Langzaam doe ik een stap achteruit als Matthew een stam naar voren doet en zo naast mij komt te staan. Ik breek mijn hersens over de woorden die ik hiervoor heb, maar dat heb ik niet. ‘Whoa.’ Is alles wat ik uit weet te brengen.
Matthew snuift en laat zich in het gras zakken, ik volg zijn voorbeeld. Het gras is verrassend zacht, als mens had ik hier gewoon op in slaap kunnen vallen, zo dik is het.
‘Heb je wel eens goed naar de sterren gekeken?’ vraagt Matthew. Daar dacht ik over na. In Froks kwam ik nooit uit het bos en ook rond het huis van de Cullens staan veel bomen. Ik laat mezelf achterover op mijn rug zakken en staar naar boven. Zelfs whoa is niet goed genoeg om hierover iets te zeggen…..