136~

Laura PoV
ik ging zitten op het bankje, niet helemaal zeker of ik dit moest doen, tot ik me realiseerde dat ik niets meer kende van partituren. 'Mag het ook broeder jacob zijn?' vroeg ik aan Tom die nu achter me stond. TOm lachte, ging even weg en kwam meteen terug met een map in zijn handen; een map die mij net iets te bekend voorkwam. Het was een zwarte, blikende map, en in Bill's handschrift -dat stukken netter was dan het mijne- stond met typex Laura's grote muziekboek geschreven. Waar we ons toen allemaal niet mee bezig hielden. Ik draaide me naar Tom. 'Weer iets dat je vergeten bent?' vroeg ik sceptisch. 'Nee, ik blader er soms in.' zei hij, zijn wangen kleurden een beetje. Ik snapte al snel waarom, toen ik het boek open klapte, kwam een geur van mijn oude lievelingsparfum vrij... ik had zo het gevoel dat ik die ook had laten staan, en dat TOm dit boek er elke dag in waste. Nog nooit gehoord van 'met mate', niet te veel? Ik schudde mijn hoofd. 'Doe nu maar gewoon.' zei hij een beetje opdringerig. 'zeg, jij kan ook een stukje zeuren, wist je dat?' vroeg ik geïrriteerd. 'Ja hoor, heb ik van jou.'zei hij opgewekt. Ik sloeg het boek open op een willekeurige bladzijde; Vanessa Carlton- A Thousant miles Jah, ik had ook weer niet iets makkelijkers kunnen vinden. ik probeerde het, snel ging het niet, en hier en daar zaten er fouten in, mijn vingers waren het verleerd. 'Hoe lang is het geleden?' vroeg hij, en omdat het me zo irriteerde, deed ik het toch, zei ik het toch. '6 jaar,' daarna stond ik op om plaats te maken voor hem. 'jouw beurt.' zei ik zacht. Hij ging zitten en trok me weer neer, het voelde onhandig aan. 'Blijf maar zitten, zo dik ben ik niet.' zei hij lachend. 'Wat wil je dat ik speel?' vroeg hij, hij keek me aan op een rare manier, maar toch vertrouwd. ik haalde snel mijn schouders op. 'Verras me.' zei ik, hij glimlachte. 'Oké, op eigen risico, je vraagt erom.'zei hij dreigend, en wiebelde met zijn wenkbrauwen.