6- Try out.

"Horan!" roept de coach en ik dribbel de bal rondom de paaltjes, net als ieder jaar weer, daarna moet je scoren. Ik zet de bal op de juiste plek met een simpele pas en schiet hem het doel in.
Ik spring de lucht in, iets was hij overdreven vindt en hij schudt zijn hoofd maar schrijft toch een volmondig 'Ja' op het papiertje.
Ik was één van zijn beste spelers vorig jaar, die zou hij niet willen verliezen.
Na nog een hoop proeven en een strenge training plof ik neer op het bankje in de kleedkamer, naast Louis. Ik schiet mijn shirt uit en mijn schoenen, om dan naar de douche-ruimte te lopen. "Heej, Louis?" vraag ik nog net voor ik een cabine in zou gaan stappen.
Hij knikt naar me als teken dat hij luistert. "Zou je me vanavond met scheikunde kunnen helpen?" vraag ik radeloos, hij knikt meteen.
"Maar al te graag, Nialler."
Ik stap de cabine is en was het zweet snel van me af en wikkel een handdoek om me heen, kleed me snel om en trek mijn gewone kleren weer aan.
Louis en Liam stonden al op me te wachten, dus alles wat'k nog moest doen was alles in mijn tas proppen en naar huis wandelen samen met de jongens.
"Ik kan niet wachten tot maandag." grijnst Louis onderweg, dan zouden de uitslagen op het prikbord hangen.
"Hij zou ons er nooit uithalen." zegt Liam geruststellend, maar aan zijn gezicht kun je zien dat hij er toch niet al te gerust op is.
Dan komen we Danielle, Loria en Esmé tegen. "Hoe ging het Cheeren?" vraagt Louis enthousiast, hij slaagt denkbeeldige pom-pons in het rond. "L.O.U.I.S" Fluistert hij erbij. "Het ging geweldig!" zegt Loria, ze doet een beweging met een stel echte pom-pons.
Liam drukt een kus op Danielle's lippen en ik volg zijn voorbeeld bij Loria.
Louis en Esmé kijken elkaar een beetje onwennig aan, maar knuffelen elkaar dan spottend. "We zien jullie maandag?" vraagt Loria.
We knikken en nemen weer afscheid van de meisjes. "Ik hoop dat Danielle in het team zit." zegt Liam hopend. Ik knik min of meer overtuigend. "Ik hoop hetzelfde voor Loria."
"Én Esmé!" vervolgd Louis snel, hij had gelijk. Én Esmé.

Ik en Louis zetten ons in de zetel met het Scheikunde-boek en hij begint meteen druk met uitleggen. Ik staar naar hem terwijl ik een sandwich eet en knik op de gepaste momenten. Telkens als hij een onderdeel heeft afgehandeld herhaal ik de theorie in de hoop dat ik het snap, zo niet, legt hij het opnieuw uit.
Soms gaat het wat stugger, maar we ploeteren ons er wel door. Scheikunde was gewoon helemaal mijn ding niet. Liam had deze ochtend, nog voor de try-outs de oefeningetjes ingevuld op 5 minuten en het daar dan bij gelaten. Hij was best wel goed in scheikunde, maar niet in scheikunde uitleggen.
En hij die studeert met Danielle, is ook niet echt aangenaam om bij te zitten. Ten slotte was Louis een geweldige leerkracht. Dat wou hij ook worden, maar niet voor scheikunde, maar voor Drama. Iets wat hem enorm ligt als je het mij vraagt.
"Horan?" vraagt hij, als ik niet meteen antwoordt. Hij volgt mijn blik en kijkt me nu nog vreemder aan. "Wat's er?" vraag ik, als ik niets door heb.
"Waarom staar je naar Liam?" vraagt hij lachend, ik trek één wenkbrauw op. Deed'k dat dan? Ik schud mijn hoofd. "Ik deed helemaal niets?" bluf ik en dan kijk ik twee seconden terug naar Liam.
"Vast, het lijkt wel een staar- wedstrijd en ik mag niet eens mee doen. Ik ben hier weg." zegt hij nep-nors en hij loopt naar Harry om me verward achter te laten, gelukkig snap ik Scheikunde nu al.