7.4 Alisha Jacky Carter

Wanneer ik weer wakker wordt zie ik mijn ouders en Mike naast het bed zit. Ik ben zo blij dat ik de pijn in mijn ribben vergeet en hem meteen in de armen vlieg. 'Mikieee', schreeuw ik blij en er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht. 'Zusje toch. Wat hoorde ik nou allemaal. Je hebt een meisje vermoord'. Hij maakt een zogenaamd geschokte indruk, maar aan zijn ogen kan ik zien dat hij een grapje maakt. Ik denk even terug aan het gesprek met Pattie vanmiddag. Behalve dat Shannon een zware hersenschudding heeft is alles goed met haar. Ik heb haar hard geraakt, maar niet hard genoeg om haar te vermoorden. En ze heeft haar enkel gebroken. Eigenlijk maakt het me helemaal niets uit, precies wat ze verdiend had. Dood had ik haar niet willen hebben, dat zou alles uiteindelijk alleen maar erger maken. Het was een nogal impulsieve actie omdat ik niet veel anders kon op dat moment. Het was zij of ik. Ze willen me hier nog een dagje houden zodat ze op me kunnen letten en daarna mag ik naar huis. Of ja, weer naar Selena. Hoop ik dan.
Een pijnlijke steek gaat door mijn borstkas als Mike me tegen zich aan drukt. 'Auw', kreun ik zachtjes en hij laat me gelijk los. 'Gaat ie Jacks?' Ik knik voorzichtig en klim iets rustiger het bed weer in. Mijn vader en moeder drukken beide een zoen op mijn wang. 'Hé liefje. Gelukkig gaat het alweer veel beter met me. Op die gekneusde ribben na is er niks aan de hand en nu ik weet dat Shannon niet dood is gaat het helemaal prima. 'Mam', vraag ik voorzichtig. Ze kijkt me meteen bezorgd aan. 'Wat liefje?' 'Ik mag toch wel gewoon terug naar Selena?' 'Ben je gek', roept Mike geschrokken. 'Mooi niet dat ik je hier nog een zomaar achterlaat'. Ik draai mijn hoofd in zijn richting en zie meteen dat hij het serieus meent. 'Dat mag. Maar alleen als Mike bij je blijft'. 'Nee, dit is zóó oneerlijk', zeur ik meteen. 'Alisha Carter', zegt mijn vader streng. 'Wil je hier blijven of ga je mee terug naar New York?' 'Oké', geef ik dan maar toe. 'Tot het weer goed met me gaat'. 'Ja, dan mag je hem op het vliegtuig terug zetten'. Mike werpt een kwade blik in mijn richting. 'Wat', roep ik gefrustreerd. 'Ik kan er niks aan doen dat een gestoord wijf me wilde vermoorden'. 'Ali. Doe nou rustig. We snappen het allemaal. Maar dit is het beste voor je'. Ik sla mijn armen boos over elkaar, een beetje als een eigenwijs klein kind en ik hoor mijn moeder diep zuchten. Mike kan soms zo overbezorgd zijn. Ik wil gewoon niet dat hij me constant in de gaten houdt. En dat is wat hij zeker weten gaat doen.
We kletsen nog wat over een aantal verschillende dingen. Wat ik hier allemaal gedaan heb en nog veel meer. Tot mijn vader bij de bewuste vraag komt. 'En hoe zit het nu tussen jou en Justin'. Het liefste wil ik nu mijn hoofd onder de dekens verbergen en nooit er onder vandaan komen. Het is zo genant als je vader je dit vraagt. Ik voel dat mijn hoofd een rode kleur aanneemt.'Dat is een beetje ingewikkeld', reageer ik uiteindelijk maar. 'Uhuh. Vast', zegt Mike al plagend. 'Pattie heeft het zeker wel verteld', piep ik dan en mijn ouders lachen. Net als Mike, nouja die buldert meer. 'En we spraken hem net', zegt mijn vader. 'Het is duidelijk dat hij veel om je geeft lieverd', zegt mijn moeder terwijl ze over mijn hoofd aait. 'Neem de juiste beslissingen'.

Om negen uur precies zet Mike de tv aan op de goede zender. Eerst verschijnen er een aantal filmopnames van het bos en foto's van de ambulances en politiewegens. Eigenlijk was het echt een overdreven gedoe. Na een heel verhaal over het voorval verschijnt hij dan eindelijk in beeld. Lieve Justin!

Dit is een beetje een saai stukje. Maar veel anders kon ik er dit moment even niet van maken. Maar het volgende stukje wordt *wenkbrauwwiebel* heel veeeel leuker. Dus ik denk dat ik het wel merk als jullie dat willen lezen? Gheghe!