*35*

Mijn ogen registeren de hoeveelheid kolkend water dat onderaan het trapgat stroomt. Het lijkt alsof alles in een slow motion gaat en niks tot mij doordringt. Mijn gedachte zijn angstvallig stil, maar toch hoor ik mijn ijselijke gegil tot diep in mijn hart doordringen. Louis slaat zijn armen om mij heen en vangt me op wanneer ik mezelf op de grond laat vallen. Ik zie in zijn ogen dezelfde ongelovige angst staan als in mijn ogen. Het is net alsof het allemaal niet gebeurd, dat het allemaal niet kán gebeuren. Dit kan gewoon niet. Dit is gewoon een nachtmerrie, maar diep in mijn hart weet ik dat dat slechts een smoes is om mijn verdriet te verschuilen. ‘Kom, we moeten hier weg’, zegt Louis dan. Hij trekt me mee, maar ik wil niet weg. Diep in mijn hart hoop ik nog met elke vezel in mijn lichaam dat Harry zo gewoon de trap op komt lopen, maar dat kan niet. Hij is weg.
Louis trekt me mee naar boven en kijkt me doordringend aan als we bij het dakraam zijn. ‘We moeten verder, Yara’, zegt hij. Ik knik langzaam, maar de woorden dringen totaal niet tot me door. Het is voor het is dat ik iemand heb gevonden waar ik werkelijk van hou. Iemand die mijn bindingsangst laat verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een traan rolt over mijn wang en stilletjes laat ik hem verder lopen. ‘Ga jij maar eerst’, zegt Louis knikkend. Ik knik langzaam en klim uit het raam het dak op. Niall vangt me meteen op en helpt daarna ook Louis het dak op. ‘We zijn nu veilig, voor zover dat kan’, mompelt Louis zachtjes tegen ons. ‘Waar is Harry?’ vraagt Liam. Tranen stromen inmiddels oponthoudelijk over mijn wangen. ‘Is hij…?’ maar verder komt Liam niet, wanneer zijn stem slaat over en lijkt te zijn verdwenen. Ik kruip voorzichtig over het dak naar Liam toe en laat mezelf in zijn armen vallen. ‘Oh Harry. Waarom moest je dan ook per se nog wat gaan halen…’ hoor ik Zayn zachtjes mompelen. Iedereen heeft rode ogen en betraande gevlekte wangen.
Pas na een paar uur zijn mijn tranen opgedroogd en zie ik dat de ergste overstroming is gaan gestopt. Het water is baant zich nog steeds een weg langs de onmogelijkste wegen, maar dit keer anders. Er ontstaan geen draaikolken meer of witte schuimkoppen. Het water baant zich rustig een weg langs de wegen die makkelijk begaanbaar zijn. Hier en daar drijven spullen uit het huis mee en als ik zie wat voor puinhoop het heeft aangericht, rilt er kippenvel over mijn armen. Zover je kan kijken, zie je overal water. Water, water en nog eens water. Ik verberg met een zachte gil mijn gezicht in Liam zijn shirt als ik de boswachter voorbij zie drijven. Liam slaat beschermend zijn armen om mij heen en snikt zachtjes. ‘Ik hoop dat ze ons snel komen redden’, zegt Zayn zachtjes. ‘En wat dan alsnog? Harry is er niet meer’, snauw ik bot naar hem. ‘Ja, maar wij nog wel’, zegt Louis scherp. ‘Ik leef niet meer zonder hem. Ik zal rondlopen als een wandelend dood wrak. Het maakt allemaal niet meer uit zonder hem’, zeg ik bot. Een traan rolt uit mijn ooghoeken en baant zich een weg over mijn opgedroogde wangen. ‘Dat zeg je nu’, reageert Louis. Ik negeer zijn opmerking, niet meer in staat om te praten of zelfs maar na te denken over wat ik nu zou moeten reageren. Ik mis Harry nu al en hij is slechts nog maar een paar uur weg. Misschien drie uur, maar ze zeggen dat het begin het zwaarst is. Zeker het besef dat het water heeft gewonnen, dat de storm heeft gewonnen, zorgt bij mij voor meer verdriet en wanhoop. We overleefde alles en hij stond er altijd voor me, altijd. Nogmaals rolt er een traan over mijn wang, maar dit keer veeg ik hem weg. ‘Je mag best huilen, Yara’, fluistert Liam in mijn oor. Ik kijk hem betraande ogen aan en laat dan nogmaals al mijn tranen stromen. ‘Laat mij maar’, fluistert een stem. Ik word over geplaatst naar een ander paar armen. Een paar armen, zo vertrouwd. De vertrouwde lichaamsgeur wordt overwonnen door de zeelucht, maar toch dringt zijn vertrouwde geur als parfum mijn neus in. Ongelovig hoor ik hoe zijn hartslag mijn oren in dreunt. Dit is niet mogelijk. Ik ben vast ook dood, maar als ik dan met grote ogen van verbazing op kijk, zie ik maar één paar ogen. Eén paar ogen zo mooi als de volle maan in een donkere nacht, zo mooi als bloeiende rozen in de zomer, zo mooi als het knetterende vuur bij een openhaard. Zo mooi als zijn ogen zijn.