8.1 Justin Drew Bieber

Ali is het enige waar ik naar kan kijken als iedereen de kamer in gerend komt. Het doet zoveel pijn om haar zo verdrietig te zien en zonder dat ik het doorheb grijp ik met mijn hand naar mijn borst. Gewoon omdat alle pijn daar vandaan lijkt te komen. De enige woorden die ik kan horen zijn ´bloeding´ en ´hersenen´. Dat maakt het allemaal niet erg veel beter. Pas als ze Mike de kamer uit rijden lijken mijn hersenen weer terug te komen in de echte wereld. De echte wereld waar Mike nu aan het doodgaan is. Ik zie Ali in beweging kom, maar alles lijkt in slowmotion te gaan. Ik wil haar tegenhouden, maar mijn benen voelen te zwaar om te bewegen. Hoeveel moeite ik ook doe om ze op te tillen. Plots lijkt alles weer terug in het normaal te zijn en voor ik het doorheb sta ik bij Ali en pak haar stevig vast. Haar tegenhoudend zodat ze ze niet achterna kan gaan. Ze roept verschillende dingen, maar door het snikken kan ik niet horen wat ze zegt. Het maakt ook allemaal niet uit. Haar vuisten slaan op mijn rug, best hard. Toch is dat niet de ergste pijn die ik voel. Wanneer ze eindelijk gekalmeerd is neem ik haar mee naar de stoelen die nu een beetje verlaten in de kamer zijn. Zelf ga ik eerst zitten en klop dan op mijn schoot. ´Jij gaat hier nu zitten en rustig aan doen tot ze terugkomen met nieuws over hem´. Gelukkig doet ze braaf wat ik zeg, waarschijnlijk te geshockeerd door alle gebeurtenissen van net om me tegen te spreken. Mijn vingers gaan door haar haren en strelen af en toe haar gezicht. Het duurt niet lang voordat ze in slaap valt in mijn armen. Ik merk dat de vermoeidheid bij mij ook zijn tol begint te eisen. Dus sluit ik mijn ogen om te slapen, aangezien er nu toch niks meer is wat we kunnen doen. Nare dromen over Mike, omdat er niks anders is waar mijn hoofd aan kan denken.

'Hé Ali. Alisha', schreeuw ik luid over het schoolplein. Voor me loopt het kleine zusje van Mike en nu ook een goede vriendin van mij. Het lijkt alsof ze me niet gehoord heeft dus trek ik een korte sprint om bij haar te komen. Ze schrikt als ik mijn hand op haar schouder leg. Ik zelf schrik van de haar boze gezicht. 'Wat is er aan de hand', vraag ik medelevend. 'Gewoon Mike heeft weer lopen vechten', ze probeert te klinken alsof het haar niks uitmaakt. 'Echt?' 'Ja, je weet hoe hij is'. 'Ja, je hebt gelijk', grinnik ik en een klein glimlachje siert haar gezicht. Jafijawopehfpah, ze is zo schattig. Stop Justin! Het is toch niet gezond om het zusje van een van je beste vrienden leuk te vinden? Zelfs niet als het maar een heel klein beetje is? 'Gaat het wel', vraag ik dan toch maar vriendelijk. 'Ja', ze glimlacht opnieuw. 'Soms is het gewoon moeilijk om een broer te hebben die je ex-vriendje aanvalt'. 'Misschien moet je een boek schrijven: Hoe om te gaan met broers die je vriendjes aanvallen', opper ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Gosh, zei ik dat nou net echt? Ik kan mezelf wel voor me kop slaan. Maar ze lijkt het wel grappig te vinden. 'Laten we maar gewoon naar wiskunde gaan', stelt ze voor. 'Ja, goede', mompel ik terug.

'Hij moet gewoon met zijn poten van haar afblijven', zegt Mike kwaad tegen me als we naar biologie lopen. Ik moet grote passen maken om hem bij te houden, aangezien hij een stuk groter is en altijd als hij boos is loopt hij harder. 'Doe nou maar rustig. Het helpt haar niet als jij met mensen vecht. Dat maakt het alleen maar erger'. Hij zucht even diep en laat zijn schouders zakken. 'Niemand is goed genoeg voor haar'. 'Zelfs ik niet', grap ik en hij kijkt me serieus aan. 'Zelfs jij niet Bieber'. Ik lach het weg, maar diep in mijn hart raakt het me wel. De afgelopen tijd met wiskunde is de verliefdheid alleen maar erger geworden. 'Ik meen het Bieber', zegt hij nogmaals.

Zo ineens als ik in slaap viel word ik nu ook weer wakker. Het eerste waar ik naar kijk als ik mijn ogen open is natuurlijk Ali. Ik vind het nog altijd moeilijk te geloven dat ze nu echt weer bij mij hoort. 'I love you', fluister ik in haar oor. Vervolgens druk ik een kus op haar wang. Zachtjes om haar niet wakker te maken, toch knippert ze even met haar lange wimpers. Maar echt wakker wordt ze niet. 'En ik laat je nooit nooit nooit meer gaan', fluister ik er dan nog achteraan.

Sorry voor alle zegmaar Mike-stukjes popjes. Ik beloof jullie dat het hele Mike-drama niet al te lang gaat duren, want dan wordt het op den duur ook saai. En ik wil niet dat dit verhaal alleen maar verdrietig wordt. Dus er komt snel weer wat leuks, beloofd. Ik wilde gewoon even weten of ik jullie ook verdrietig kon krijgen met dit verhaal. Of jullie al zo ver meeleefde, haha!