Part 19

Ik tuur naar de maan, hij is niet helemaal vol, er is een heel klein hapje uit, maar ik kan hem wel helemaal zien. Het lijkt me eng, de maan. Ik weet dat er al vaak mensen zijn geweest, maar het is zo ver weg, het lijkt me dat je spontaan hoogtevrees krijgt als je er bent, en je hebt ook geen controle over jezelf omdat er bijna geen zwaartekracht is.
'Zou je erheen willen?' vraagt Matthew alsof hij mijn gedachten kan lezen. daardoor denk ik aan Edward. Ik mag niet aan Edward denken, of aan Alice, of aan iemand anders. De Cullens zijn verleden tijd, weg ermee, ik duw ze weg uit mijn hoofd en geef antwoord op zijn vraag.
'Nee, lijkt me eng. Jij wel?'
Hij haalt zijn schouders bijna onmerkbaar op. 'Het lijkt me wel interessant.'
'Maar je kan je er niet verdedigen.'
'Lijkt me ook niet echt nodig.'
We houden onze stem zo zacht mogelijk omdat we nog steeds genieten van alles om ons heen. Of ik, in ieder geval. Af en toe werp ik een blik op de stad, die nu, rond een uur of vier, nog steeds barst van het leven. Maar vooral richt ik mijn aandacht op de fonkelende, betoverende sterrenhemel. Het is een hele tijd stil en als ik niet beter wist zou ik denken dat Matthew misschien in slaap was gevallen, maar dan begint hij ineens weer te praten. 'Hoe lang ben je al vampier?' vraagt hij. Die vraag had ik niet verwacht. De tijd die we samen hebben doorgebracht hebben we het helemaal niet over persoonlijke dingen gehad. We hebben gewoon de draad weer opgepakt waar we hem zo lang geleden zijn verloren, alsof hij nooit is weggeweest en ik nooit ben veranderd.. Hoewel ik nu natuurlijk wel een stuk ouder ben, maar goed. Het is niet zo dat ik het vervelend vind om over mijzelf te praten, ik denk dat ik Matthew alles zou vertellen wat hij me vraagt, maar het is gewoon onverwachts en ik geloof niet dat de informatie er echt toe doet.
'Twee weken'.
Matthew komt met een ruk overeind waarbij hij zijn ellebogen in de soepele grond boort en kijkt me met grote ogen aan, zijn vraag klinkt als twee lossen zinnen. 'Twee. Weken?' Zijn mond blijft een beetje openhangen en zijn wenkbrauwen komen bijna tot zijn haargrens. Ik frons niet begrijpend mijn wenkbrauwen, wat is daar nou erg aan? Ik weet niet goed hoe ik moet reageren op zijn geschokte houding dus ik houd mijn mond maar, wacht tot hij het zelf uitlegt. Maar dat doet hij niet.
'Hoe doe je dat!?' vraagt hij verwonderd.
'Wat doe ik? Ik doe niks!'
'Hoe houd je jezelf in bedwang? Heb je geen verschrikkelijke dorst?' Hij gaat verzitten en zijn blik verandert, hij kijkt nu eerder geïnteresseerd in plaats van geschokt. Wat een domme vraag, natuurlijk heb ik dorst, maar ik ga toch niet zomaar alles en iedereen aanvallen?
'Ik snap niet wat je bedoelt.' Geef ik toe. 'Hoe was jij dan?'
'Dorst, alleen maar dorst. En alles wat me in de weg stond om de brand in mijn keel te blussen had pech.'
'Heb ik geen last van.' Zeg ik. 'Wat gek.' Ik denk diep na. Voor mij is het heel normaal hoe ik leef, maar Matthew denk daar blijkbaar heel anders over. Ik graaf in mijn hoofd naar een verklaring, dieper, verder weg, heel erg ver weg, en daar vind ik het. De gedachten aan de verschrikkelijke hel die ik doorging tijdens mijn transformatie heb ik weggeduwd, zo ver mogelijk. Maar juist in de gedachten aan die hel zit het antwoord. Ik denk terug aan de woorden die er werden gezegd en doe mijn uiterste best om de pijn die ik bijna net zo hevig herbeleef te negeren.

'Denk je dat?' zegt Edward als reactie op een onuitgesproken zin.
'Ik weet het niet, het is maar een theorie.' Legt Carlisle uit.
'Het is wel interessant, we hebben er lang niet meer over nagedacht.'
'We weten nu dat het niet Bella's gave was, dan moet er toch een andere reden voor zijn. De voorbereiding lijkt me de meest logische optie.'
'Maar Jasper dan? Jasper heeft er veel meer moeite mee om mensen te negeren terwijl hij er zelf voor heeft gekozen om op dieren te jagen.'
'Dat is anders. Bella voedt zichzelf vanaf het begin al met dieren en heeft dus nooit mensenbloed geproefd. Ze kan zich zo goed beheersen door de voorbereiding die ze als mens had plus het feit dat ze niet weet hoe mensen smaken.'

Ik begreep toen niet waar ze het over hadden. Dat kwam ook deels door de pijn, maar vooral omdat ik het gewoon niet snapte. Nu is het duidelijk. Ze dachten dat ik, net als Bella, geen vreselijke nieuwelingentijd zou doormaken doordat ik mezelf als mens kon voorbereiden. Nog een herinnering komt terug, een menselijke. Ze vertelden me dat de eerste jaren verschrikkelijk zouden worden, alles wat ik zou willen is bloed, mensenbloed. Maar ik moest me ertegen verzetten, ik moest het weerstaan, er was een andere manier. Toen ik eenmaal vampier was hebben ze het er nooit meer over gehad. Het ging prima, net als bij Bella.
Ik leg uit aan Matthew waar ik ent achter ben gekomen en hij luistert geïnteresseerd naar mijn ontdekking. Hij zit in kleermakerszit tegenover mij en steunt met zijn kin in één hand. Ik leun op mijn ellebogen zodat ik enigszins rechtop zit en hem aan kan kijken.
'Dus ze denken dat je jezelf zo goed kan beheersen omdat je je als mens voor hebt kunnen bereiden.' Hij zegt het langzaam, het is geen vraag. 'Heb je ook geen problemen om gewoon bij mensen in de buurt te zijn?' Wel een vraag.
'Het brandt wel, maar ik kan mezelf zonder veel moeite beheersen.'
'Een week.' Mompelt hij. Dan trekt hij één mondhoek omhoog en twinkelen zijn ogen een beetje, 'Respect! ...Wacht...' Zijn gezicht wordt weer serieus. 'Wat zei je nou over gaven?' Ik vergeet steeds dat ik de eerste vampier ben die hij ooit heeft gezien, naast zichzelf.
'Sommige vampier, en dat zijn er echt niet veel, hebben een gave.' Leg ik uit. 'Een bepaalde kracht die volstrekt uniek is, alleen die vampier bezit deze gave. Sommige gaven hebben wel varianten. Zo heeft Bella bijvoorbeeld een soort mentaal schild, daarmee kan ze alles afschermen wat in haar hoofd gebeurt. En iemand anders heeft een fysiek schild, als je op haar afrent en ze gebruikt haar schild dan ren je ineens een hele andere kant op zonder dat je dat doorhebt. En Edward kan gedachten lezen, elke gedachte, altijd. Behalve die van Bella omdat zij een schild heeft. Maar een andere man kan elke gedachte die een persoon ooit heeft gehad lezen door een enkele aanraking. Snap je?'
Matthew knikt afwezig en staart met een diepe frons naar de grond. Dan kijkt hij op en de blik in mijn ogen maakt me een beetje bang. 'Matthew?'
'Ssht, niet schrikken.' zegt hij.
Ik kijk hem boos aan. 'Wat ga je doen? Matthew wat doe je!?' Ik deins achteruit terwijl hij zijn wijsvinger naar me uitsteekt en steeds dichterbij komt.
'Moon, rustig nou. Niet bang zijn.' Hij kijkt me zo serieus aan dat ik hem wel moet vertrouwen en ik zit stil. Zodra zijn vinger mijn arm raakt, heel lichtjes, gaat er een soort vreemde schok door me heen en alles wordt slap. Mijn lichaam valt als een lap stof op de grond en ik kan me niet bewegen.
'Oh Moon sorry, sorry! Ik wilde het alleen even uit proberen, sorry! Rustig, het is zo weer over!' Zijn handen fladderen hulpeloos over mijn lichaam. Drie seconden nadat ik neerviel krijg ik mijn kracht weer terug en spring ik meteen overeind. 'WAT DEED JE NOU!?' gil ik uit.